Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 27

JÓN DAN
SÁPÍING
"JJM vorið kom Hvatur heim, einfeldningurinn, og hafði ósköp
lítið farið fram. Faðir hans fól hann afa og ömmu til upp-
eldis eins og fyrr. Amma tók hann á skaut sér, en afi leit bros-
andi framan í hann, athugull að vanda. Væri vel að gáð, mátti
þó greina framför. Og bak við bögumæli hans glitti stundum
í góða greind, jafnvel heldur í meðallagi. Hann hafði meðferðis
bréf frá kennara sínum, sem lauk lofsorði á hann og taldi ótta
um vanþroska ástæðulausan. Hvatur var nú fimm vetra gamall.
Það held ég málið hans sé farið að skýrast, sagði amma, hann
talar eins og fullorðinn maður.
Þetta voru nú ýkjur.
Svolítið vantar þar á, sagði faðir hans.
Það þarf aðeins að leggja rækt við málfar 'hans, sagði afi,
þá kemur það.
Já, sagði faðir Hvats, ef ég ætti heimangengt .. .
Gamla konan leit snúðugt á son sinn.
Ætli pabbi þinn sé ekki jafn fær um það og þú, sagði hún
fljótmælt, hann hefur ekki svo fáum börnunum kennt.
Þá sagði afi:
Sál lítils drengs er eins og akur. í þennan akur skal ég sá
þeim kornum, sem hreint málfar sprettur upp af.
Þegar pabbi var hoi'finn inn yfir sand og drengurinn orðinn
einn hjá afa og ömmu, fór gamli maðurinn að hnýsast í sál
drengsins. Þar sem framfarirnar voru svo litlar, að alúð þurfti
til að greina þær, varð afa fyrst um sinn starsýnt á það, sem
farið hafði forgörðum. Honum þótti Hvatur hafa gleymt furðu-