Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 118

116
FELAGSBREF
uppi stjörnur á himinhvolfinu. Hann er valinn sökum þess
að hann er af elztu frönsku konungsættinni, afkomandi Karls
Martels, langafa Karlamagnúsar. I fyrri hluta sögunnar er lýst
makki flokkanna, endalausum orðræðum og loks samkomulagi,
sem byggist á því, að allir þykjast geta grætt nokkuð á kon-
ungi, jafnvel kommúnistar, sem beita díalektískri rökhyggju sinni
til að sanna sjálfum sér, að konungdæmi þjóni tilgangi komm-
únismans, þar sem það sé ákjósanlegasta gróðrarstöð byltingar.
Margar eru þessar lýsingar bráðsmellnar, enda óvíða jafnfrjór
akur fyrir satírur og í frumskógi stjórnmálaþvargsins.
Steinbeck lýsir með góðum tilþrifum öllu tilstandinu í sam-
bandi við valdatöku og krýningu Pippins og dregur inn í þær
lýsingar frásagnir af fjölskyldumálum hins nýja konungs. Dótt-
ir hans, Klóthildur, hefur getið sér heimsfrægð með því að skrifa
skáldsöguna AcLieu Ma Vie 15 ára gömul. Hún er hyllt af Redúk-
jónistum, Resúrrekjónistum, Prótónistum, Non-Existensjalistum
og Kvantúmistum. Loks myndast um hana sérstakur ,,skóli“,
Klóthildismi, og leiðir af því sjálfsmorð í löngum bunum. Hún
þiggur boð til Ameríku, fer síðan til Ítalíu og leikur í þremur
kvikmyndatökum af Stríði og fríði og tveimur af Quo Vadis.
Fyrir það fær hún svo slæma dóma, að hún er komin á fremsta
hlunn með að fyrirfara sér, þegar prinsessutitillinn bjargar henni.
Jafnframt verður hún ástfangin af amerískum dollaraprinsi, sem
vill fyrir hvern mun bjarga fjárhagi Frakka með því að
selja amerískum milljónerum franska hertogatitla fyrir offjár.
Bókin er öll í þessum dúr, og víða tekur Steinbeck á kaunum
nútímans, prjálinu, tízkuæðinu, taugaveikluninni, tilgangslausum
eltingaleiknum við völd, auð, frægð og nautnir. Klóthildur verður
eins konar tákn hinnar eirðarlausu æsku nútímans, sem týnt
hefur öllum sínum illúsjónum og æskudraumum. Bak við Klót-
hildi stendur auðvitað Frangois Sagan og önnur svipuð „undra-
börn“, sem eiga skáldfrægð sína öðrum þræði að þakka blasér-
ingu hins margrómaða ,,lífsþorsta“, er fær útrás í hraðametum,
umferðarslysum, ljónaveiðum, fáránlegum uppátækjum og öðru
slíku.
Að sjálfsögðu lýkur gamninu með því að Pippin, sem átti að-