Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 39

FÉLAGSBRÉF
37
leyna henni, af ótta við að verða til athlægis. Auk þess er
skyggni algengust meðal barna og eldist af þeim vel flestum,
áður en vitsmunir taka að þroskast eða um sjö ára aldur.
Þegar ég man fyrst eftir, var Huldufólkið mér jafneðlilegt
fyrirbæri og nágrannar okkar á næstu bæjum. Börn þess voru
um skeið einu leiksystkin mín, — einkum lítil stúlka, nokkru
eldri en ég. Vorum við fjarska samrýmd, en tveir strákar, sex
eða sjö ára gamlir, slógust oft í fylgd með okkur. Telpan hét
Ingilín, en drengirnir Mahem og Elías. Ekki er mér kunnugt
hvernig ég komst að nöfnum þeirra, en vera má að amma hafi
sagt mér þau? Nöfnin Mahem og Ingilín hef ég aldrei heyrt
í vorum heimi.
Hvernig voru þau í hátt þessi börn? Strákunum man ég óljóst.
eftir, en stúlkan er mér allminnisstæð. Klæðaburður þeirra var
ekki sérlega frábrugðinn því, sem ég átti að venjast, en léttart
og litskrúðugri. Allt virtist fólk þetta frjálslegra og sviphreinna
en við. Ekki var það þó beinlínis góðlegt, heldur miklu fremur
ástríðuvana. Bærinn, sem leiksystkinin áttu heima á, var ör-
skammt frá Þverfelli, norðan Kvíagils. Valborg hét húsfreyjan
þar og segir frá henni síðar. Hún var svipmeiri og góðlegri en
annað Huldufólk, enda virtist hún mikils metin af því. Þær voru
vinkonur, amma mín og hún. Þó minnist ég ekki að hafa séð
þær saman nema aðeins einu sinni, en það man ég, að þá stuncfc
var amma unglegri og fallegri en hún átti vanda til. Ekki fse
ég skilið hvernig á því stóð. Valborg vitjaði hennar oft í draumi
og kvað amma þeim veitast léttar að tala saman þannig. En
ekki man ég eftir því, að mig dreymdi huldufólksbörnin, meðan
ég var á Þverfelli.
Fleiri huldir bæir voru í dalnum, en óglöggt minnist ég þeirra.
Lítil stúlka, á að gizka átta ára gömul, heimsótti mig stökui
sinnum, þegar ég var einn að leik. Hún átti heima 1 klettum
skammt fyrir ofan Þverfell, í hlíðinni milli giljanna. Bústaður
hennar var einhvers konar hús, ólíkt sveitabæ. Hún var tals-
vert frábrugðin öðru Huldufólki, þótt ég gerði mér litla grein
fyrir því þá. Ég man hana ennþá mæta vel, og mér er ljóst, að
hún hefur verið fjarlægari okkur en þær verur sem við amma