Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 26

24
FELAGSBREF
Og niðurstaða hins unga rithöfundar verður þessi:
„Verk sem birt eru almenningi sem dæmi um verðleika nú-
tímabókmennta, fagurra lista og menningar, en orka á hann
sem geðveiki eða argasti prakkaraskapur geta haft mjög háska-
legar afleiðingar“.
Víða er hér fast kveðið að orði, satt er það, og hitt líka, að
ekki eiga hér allir yngri höfundar óskilið mál. En hér er samt
fjallað um efni, sem veldur íslenzkum bókmenntum miklum vanda
og því bráðnauðsynlegt, að um það sé rætt sem flest.
En hvað sem því líður: Er nú ekki þess að vænta eftir þennan
síðasta og mikla smásagnavetur, að rithöfundar vorir í óbundnu
máli snúi sér að einhverjum stærri viðfangsefnum ?
o=gts:e=o
KAUPMANNSKONAN OG ELSKHUGI HE'NNAR
Indversk þjóðsaga gömul.
I bænum Vikramapura bjó kaupmaður, Samudradatta að nafni. Kona
hans, Ratnaprabha, hafði lengi átt vingott við þjón sinn.
Einu sinni, þegar Ratnaprabha var að kyssa þjóninn, kom Samudradatta
þar að. En hún gekk þá rakleitt til hans og sagði:
„Þessi þjónn hegðar sér mjög óviðeigandi. Hann hefur stolið frá yður
kamfóru og etið. Ég fann það glöggt, þegar ég lyktaði að munni hans“.
Þegar þjónninn heyrði þetta, hrópaði hann reiður:
„Hvernig getur þjónn haldizt við á heimili, þar sem húsmóðirinn er stöðugt
að lykta af munni hans?“
Og svo gerði þjónninn sig líklegan til að yfirgefa húsið, og varð hús-
bóndinn að leggja sig í framkróka til að fá hann ofan af því og verða kyrran.
Því segi ég:
Vitur er sá, sem kann slóttug svör, eins og kaupmannskonan og elsk-
iiugi hennar.