Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 79

FELAGSBREF
77
Eftir fyrri heimsstyrjöld komu fram nokkur brezk Ijóðskáld,
sem skáru sig algerlega úr og unnu sér fordæming flestra í
upphafi. Fremst þeirra voru Sitwell-systkinin, Edith, Osbert og
Sacheverell, ásamt Peter Quennell. Verk þessara höfunda hafa
verið nefnd „skáldskapur taugaveiklunar", en fyrir þeim vakti
fyrst og fremst að gefa í ljóðum sínum spegilmynd af ringl-
uðum heimi samtímans.
Edith Sitwell (f. 1887) var
fremst þessara „taugaveikluðu"
skálda. Á árunum 1915—23 gaf
hún út 5 ljóðabækur, sem vöktu
almenna athygli og mikla
gremju. Hún sló alveg nýjan
tón. Vald hennar á málinu var
furðulegt; hún átti ríka kímni-
gáfu og dró upp magnaðar og
minnisstæðar táknmyndir. Ljóð
hennar glitruðu í öllum regn-
bogans litum, en þau voru til-
gerðarleg vegna þess að heim-
urinn, sem hún sá og orti um,
var gerviheimur.
1 síðari bókum hennar hvarf
nokkuð af glitinu og glingrinu;
hún tók mannlífið alvarlegri tökum, reyndi að túlka hungur
mannsins eftir fegurð og tilgangi. En hún var eftir sem áður
meistari í því að leika sér að andstæðunum: ljóð hennar tjá í
senn samúð og fyrirlitningu, trú og afneitun, alvöru og ábyrgð-
arleysi.
Síðari heimsstyröldin gerbreytti viðhorfi hennar. Vaxandi ald-
ur og ógnir stríðsins opnuðu augu hennar fyrir verðmætum mann-
lífsins, vöktu vitund hennar um frummátt lífs og dauða. Nú
sér hún hinn grimma veruleik og glímir við hann, kastar glit-
heiminum fyrir borð. Hún öðlast dýpri samkennd með hinum
bágstöddu, sér hið hörmulega öfugstreymi lífsins og mótmælir
Editli Sitwell.