Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 52

50
FÉLAGSBRÉF
hvað sem verður um Nóbelsverðlaun, þá ætti íslenzka þjóðin
sjálf að haí'a vit á að þakka skáldi sínu þær gersemar, er hann
hefur gefið henni, og það því fremur, sem hann hefur alla tíð
kveðið eins og þjóð hans væri andans konungar einir og tunga
hennar sjálft guðamálið.
Af því að hann hefur ort með þeim huga, munu orð hans
hljóma um firnindi framtíðarinnar.
Guðm. Finnbogason.
Ef íslendingar hefðu haft hugsun á þeirri skyldu sinni gagn-
vart sjálfum sér og öðrum, að kenna Norðurlandabúum að virða
og skilja tungu forfeðra sinna, þá væri Einar Benediktsson
óefað í tölu frægustu skálda á Norðurlöndum. Einungis sá, sem
er stórskáld getur þannig kveðið:
Fyrr en lífið dauðann deyðir
dvína skal ei sólarbrá.
Mannleg1 ,sál skal þekking þrá
þar til sjónin fjarlægð eyðir,
unz vors hugar rök og ráð
rata allar himna leiðir.
Helgi Pjeturss.
Fjórar háöldur þykja mér hafa risið hæst í íslenzkri ljóða-
gerð. Það er Völuspá vegna hugarflugs og stórsjóna; Jónas
Hallgrímsson fyrir fínleik sinn; Matthías Jochumsson fyrir til-
finning og trú; og Einar Benediktsson fyrir hugsanaau-3, kraft
og hið afarmikla útsýni sitt.
Víða hefur hann verið og frá öllurí helztu stöðunum sendir
hann stórfelld málverk heim, sem eftirmenn okkar, sem nú
erum uppi, geta hengt upp, myndir af úthafinu og hestum í
skemmtiför. I Róm situr hann og horfir út yfir Tíberfljótið, sem
rennur seint fram. Það er: „Kvöld með rauðri skikkju og bláuni
faldi“. — öll menning Rómverja, herfrægð, umboðsstjórn, kveð-
skapur, trúarskipti kemur upp af fljótinu, eins og skuggamyndii'
á tjaldi. Kynslóðin spillist og úrættist, og öll frægð og kraftu1'