Félagsbréf - 01.07.1957, Síða 85

STEINGRÍMUR SIGURÐSSON
Atvik uiiðlir Jökli
F r á s a g a
I.
IÐ höfðum komið að norðan og farið úr langleiðavagninum
við Hvítá í Borgarfirði til að sækja lykla að húsakynnum
á eyju í Breiðafirði, þar sem Þormóður kraptaskáld bjó og fóstr-
aði Galdra-Lopt í æsku. Okkur hafði verið boðið að dveljast að
vild um hásumarið þar í Gvendareyjum til að kynnast töfrun-
um og staðblænum. Lyklarnir höfðu reynzt ókomnir að sunnan,
svo að ekki hafði tjóað annað en að venda kvæði sínu í kross
og bíða átekta. Nú hafði heppni ráðið, að flutningsvagn úr Ólafs-
vík var á leið vestur og okkur bauðst far í Búðaós á Snæfellsnesi.
Á leið þangað hafði sú hugsun snortið okkur mjög-farandi
fólk, að hollt hlyti að anda að sér snæfellsku lofti hjá því fólki,
sem fjöllyndum, skemmtnum klerki og auðtrúa sagnaþul tókst
að gera ódauðlegt á meðan þjóð lifir. Þar á slóðum býr til að
mynda bænheitast fólk á íslandi, því að um það leyti sem við
vorum þar, í svæsnustu þurrkunum, báðu nokkrir bændur í
Breiðuvík drottin vorn um dögg, sem þeim hafði skilizt á Hon-
um og þeir höfðu sætt sig við, að kæmi ekki fyrr en að viku
liðinni. Guð sendi þeim döggina innan tveggja daga í verðlaun
fyrir dyggðir þeirra. Þetta er sannleikur.
Þegar ég leit Snæfellsjökul í kvöldroðanum, mundi ég eftir
Þórði, vini mínum undir Jökli, sem ég hafði kynnzt þéttings-
náið síðla sumars fyrir fimm árum, er ég hafði farið nesið í
jeppa og sneitt alfaraleiðir. Síðar átti ég eftir að komast að því,
að þessi maður, sem hafði fjöld of farið, þessi hetja til sjós
°g lands, með slagkraft snæfellskrar hörku og manndóms í æð-
sínum, væri glöggt dæmi þess, er stendur í kvæði hans sjálfs
um Snæfellsjökul: