Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 103

FÉLAGSBRÉP
101
sem aðalheimild, en hitt er víst, að bókin er hin læsilegasta, og
má ætla, að höfundur hafi ritað bókina eftir beztu vitund. Hinu
má ekki gleyma, að Magnús er sýnilega ekki laus við nokkra
beiskju og má því ætla, að hann hafi sums staðar kveðið nokk-
uð fastar að orði í dagbók sinni, en rétt hefði verið. Þetta rýrir
raunar ekki bókmenntalegt gildi verksins, en hitt verður að hafa
hugfast, að hér birtist aðeins
sjónarmið annars aðilans, hinn
kemur engri vörn við, er í flest-
um tilfellum genginn til mold-
ar. Ekki ber þó að skoða orð
mín svo, að ég sé að bera Magn-
úsi ósannindi á brýn. Ég vil
aðeins benda á þá staðreynd,
að hvert mál hefur tvær hliðar
og hér kemur aðeins önnur
fram.
■ Eins og ég hef áður tekið
fram er bókin hin læsilegasta.
Harm- og baráttusaga Magn-
úsar er svo heillandi í öllum
dapurleik sínum, að maður
leggur hana ógjarnan frá sér,
fyrr en hún er til enda lesin.
Magnús héfur verið dæmigerður fulltrúi þeirra íslenzku alþýðu-
manna, sem á umliðnum öldum hefur tekizt að halda uppi öfl-
ugri bókmenntastarfsemi í fullkomnu trássi við allt, sem eðli-
legt og skynsamlegt mátti telja. Að vísu skar tilveran mönn-
um þessum svo þröngan stakk, að yrkisefni urðu næsta einhæf
og hversdagsleg á mælikvarða nútímans, en allt um það eiga
ísl. bókmenntir mönnum þessum ótrúlega stóra skuld að gjalda.
Magnús Hjaltason hefur nú hvílt fjóra áratugi í gröf sinni, en
minningu hans hefur verið sýndur verðugur sómi með útgáfu
þessarar ævisögu hans.