Félagsbréf - 01.07.1957, Side 106

104
FÉLAGSBRÉP
og eins um viðskipti milli landanna á þessu tímabili. Þá eru kafl-
arnir um njósnir og skemmdarverk ekki óskemmtilegur lestur,
þó að segja megi, að þeir séu næsta laust tengdir höfundi og efni
bókarinnar í heild. En þá er líka upptalið flest það, sem ég
get sagt bókinni til hróss. Það er orðið langt síðan ég hef lesið
ævisögu, þar sem höfundi mistekst jafn gjörsamlega að halda
vakandi athygli lesandans sem
í þessari bók. Mér er ekki vel
ljóst, hvað þessu veldur, eða
hvort ég ræ hér einn á báti.
Mér finnst, að það sé yfirborðs-
hátturinn og hégómaskapurinn,
sem orki verst á lesandann. Ég
vil aðeins nefna dæmi. Höf. seg-
ir frá því, að haustið 1946 hafi
hann verið viðstaddur fyrir-
lestur, sem einhver mennta-
maður flutti í Stokkhólmi, ekki
man hann, hver maðurinn var
né um hvað hann talaði, en tel-
ur, að það hljóti að hafa verið
eitthvert mikilsvei't mál, því að
Vilhjálmur Finsen. meðal áheyrenda hafi verið svo
margt málsmetandi manna.
Þetta út af fyrir sig hefði verið lítið tilefni sérstaks kafla í ævi-
minningum íslenzka sendiherrans, ef meðal hinna málsmetandi
manna hefði ekki verið Gunnar Stráng, „konsultativ statsrád“,
síðar matvælaráðherra, félagsmálaráðherra og enn síðar fjár-
málai’áðherra Svía. Ríkisráðið virðist ekki hafa verið mjög önn-
um kafið við að hlusta á fyrirlesturinn, því að hann drepur tím-
ann með því að teikna blýantsmynd af ísl. sendiherranum. Að
erindinu loknu afhenti hann svo Finsen myndina, með eigin-
handaráritun, að gjöf. Síðan hangir teikningin í umgerð á áber-
andi stað í stofu höfundar og prýðir auk þess blaðsíðu 240 í
ævisögu hans.
Að lokum vil ég taka smá glepsur úr kaflanum um skírn sænska