Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 58

IYAR ORGLAND
Tore örjasæter
EINS, ,og Islendingar gætu liugsað sér málarann og listamanninn
mikla, Jóliannes Kjarval, stinga kollinum beint upp úr íslenzku
Iirauni, eins getum við Norðmenn liugsað okkur norska þjóðskáldið'
Tore 0rjasæter vaxið beint upp úr norskum skógarbotni, — eða
jafnvel iir sjálfu grunnfjallinu; því þó að það muni þykja einkenni-
!egt, þá er það eigi að síður satt, að mörg tré í Noregi virðast vaxa
beint upp úr steini; enda er fólkið víða um land nevzlugrannt, —
])að heldur dauðalialdi í fjallslilíðar, þar sem oft virðist engin mold,
en aðeins grjót, sem naktar rætur trjánna liafa sameinazt í bar-
áttunni fyrir lífinu. —
Tvö kvæði Tore 0rjasæters munu allra kvæða bezt lýsa þessu norska
endvegisskáldi, sem átti sjötugsafmæli áttunda marz 1956. Annað
beitir „Málmfura“, Iiitt „EIgurinn“. — Málmfuran er sterkasta og
bezta furutegundin; viður liennar er fastur eins og málmur:
,,Stá fast du tre og royn din ínalin
i sol og storin og vindur strie.
Du vaks upp her pá ytste vakt
niot fjellet innved tindar frie!“
„Til einuar nætur er tjaldi tyllt, — en tindurinn stendur kyrr1',
segir Davíð Stefánsson í kvæðinu „Við Sellandafjall“. Málmfura
0rjasæters stendur líka kyrr. Hún er tákn liins þróttmikla, þraut-
seiga, skapfasta, — tákn þessa í fari skáldsins sjálfs. En ekki aðeins
Iians. Hún táknar líka þrótt norsktt þjóðarinnar. — Á sama liátt og
Jón Hreggviðsson í „íslandsklukkunni“ veitir hún liverri böðulsöxi
liarða mótspyrnu. — Hitt kvæðið fjallar um elginn, þetta stóra skóg-
ardýr, sem ennþá reikar um í stórviðum Austur-Noregs, milli gömln
skeggjuðu grenitrjánna, úfið í sjón og þó tignarlegt, — engin antilópa
eða hind, sem dansar í skóginum, lipur og létt, lieldur þungt og