Félagsbréf - 01.07.1957, Blaðsíða 42

40
FELAGSBREF
nágrannabæjunum, og virtist það fæla huldubörnin, enda minnk-
aði þá áhugi minn fyrir þeim um skeið. Þó sá ég Ingilín oft og
hitti hana öðru hvoru, allt þar til við fórum frá Þverfelli, vorið
1909.
Á stundum skyggninnar sá ég óglöggt eða alls ekki yfirborð
míns eigin heims. Veröld Huldufólksins var talsvert frábrugðin
og hiaut ég af því marga byltu, þótt ég lærði af reynslunni að
þreifa fyrir mér með tánum. Lýtti það göngulag mitt í bernsku.
Miklu gróðursælli var heimurinn duldi, en útlit hans er nú orðið
óljóst í minni mínu. Það kom fyrir að ég ruglaði þessum tveim
veröldum eilítið saman, eins og þegar ég fann bláa fífilinn:
Ég var að leika mér í brattri brekku við Kaldagil, skammt
fyrir ofan bæinn. Það mun hafa verið í júlí. Mér leiddist og ang-
urværð ásótti mig. Þá sá ég allt í einu himinbláan fífil rétt hjá
mér. Ég færði mig til hans og starði á hann hugfanginn. Angur
og leiðindi voru óðar gleymd. Þetta var undurfagurt blóm, litur-
inn minnti á tæran bláma dýragrassins, en karfan var alveg eins
og á stórum túnfífli. Enn er mér dýrð þess ljós í minni, það
vakti mér allt í senn: trega, þrá og gleði. En skyndilega fann
ég til skerandi hungurs, eins og ég hefði ekki fengið mat í
marga daga. Ég setti vel á mig staðinn, þar sem blái fífillinn
óx, hljóp síðan inn í bæ til ömmu og bað um flatköku. Meðan
hún var að smyrja kökuna tvísteig ég af óþolinmæði, svo að
amma spurði hvort ég þyrfti að pissa. Ég hafði ekki tíma til
að anza slíkri fjarstæðu, en beit væna glefsu af flatkökunni
og þaut út með afganginn í lófanum. Andartaki síðar var ég
aftur kominn á staðinn í brekkunni, hjartað í mér dansaði af
eftirvæntingu, ég ætlaði að sitja hjá blóminu bláa og horfa á
það allt til kvölds.
En þá brá svo við, að ég gat alls ekki komið auga á fífilinn.
Staðinn var ég viss um, en þarna var hvergi neitt blátt blóm.
Ég leitaði lengi, í fyrstu sigurviss, en síðan dapur og loks vol-
andi. Þegar ég var farinn að gráta, fann ég nærveru Ingilínar
og á samri stund kom skyggnin yfir mig. Hún stóð örskammt
frá mér, kæti og meðaumkun voru á hvörfum í svipnum, —■
og rétt við tærnar á henni var blái fífillinn.