Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 13

MAGNÚS ÁSGEIRSSON
II
Hann hlustar rótt á hjartarímsins
hörpuspil,
— en varpar ortu ljóðunum
í logans hyl.
Og Magnús Asgeirsson varð aldrei maður „hinna virku daga“. Af ráðnum
hug samdi hann sig snemma að ýmsum þeim háctum, sem oft eru vænlegir
til þroskunar gagnrýninni, en eru síður til þess fallnir að örva sköpunargleð-
ina. AS sama skapi varð honum og æði tamt að leita uppi skoplegar hliðar á
bjástri mannanna, og því hætti honum til að líta smáum augum margt það,
„sem lifað er fyrir og barizt á móti“. Þau samfélagslegu áhugamál, sem hann
þrátt fyrir það eignaðist um dagana, áttu alla jafna upptök sín í ríkum geðs-
munum og heitu tilfinningalífi, en þegar til framkvæmdanna kom sinnti hann
einatt meira um aðferðir en tilgang. Vettvangur dagsins varð honum aldrei
eiginlegt athafnasvæði, en hann gat hins vegar orðið skarpskyggni hans og
hárbeittri dómgreind skemmtilegur leikvangur. Skáldskapurinn einn var hon-
um raunveruleg ævi-ástríða, og þessari ástríðu leitaði hann svölunar með því
að enduryrkja mörg af fegurstu ljóðum þeirra öndvegisskálda, lífs og liðinna,
sem hann hafði kosið sér til sálufélags. Sú viðureign varð honum tvennskonar
ávinningur Hún krafði hann allrar þeirrar skáldlegu skynjunar, orðgnóttar og
snilli, sem honum var eðlisbundin lífsnauðsyn, en unni honum um leið þess
munaðar að dylja sjálfan sig með þeim hætti, sem honum var geðfelldastur.
IV
I síðasta skiptið sem Magnús hringdi til mín, örfáum dögum fyrir andlát
sitt, var erindi hans að ræða við mig um eitt orð í þýðingu sinni á Þing-
vallakvæði Nordahls Griegs, sem birt er á öðrum stað í þessu hefti. Það leyndi
sér ekki að þetta eina orð, sem var þó víðs fjarri því að hafa nokkru megin-
hlutverki að gegna, hafði lengi verið honum þrálátt umhugsunarefni. Eg get
þessa einungis sem dæmis um þann undanbragðalausa aga, sem Magnúsi var
tamt að beita sjálfan sig þegar til bókmenntastarfanna kom, og raunar hlutu
afköst hans að verða furðuleg ráðgáta hverjum þeim manni, sem þekkti hin
fágætu vinnubrögð hans til nokkurrar hlítar. Þýdd ljóð komu út í sex
bindum á árunum 1928—1941 og þýðingasafnið Meðan sprengjurnar
falla árið 1945. Eru þá enn ótaldar nokkrar ljóðaþýðingar, sem seinna eru
til komnar, sérprentaðir ljóðaflokkar og þýðingar í óbundnu máli. Alls munu
ljóðaþýðingar Magnúsar nema nær hálfu fjórða hundraði, og er þó sú tala
ein til minnstrar frásagnar um þann auð skáldlegrar snilli, sem hann hefur
goldið þjóð sinni og tungu. Hann hefur kynnt löndum sínum fleiri erlenda
öndvegishöfunda en nokkur maður annar, og í meðferð hans eru ekki fá af