Morgunblaðið - 23.10.2014, Blaðsíða 85

MINNINGAR 85
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 2014
Meðan eldsumbrot, jarð-
skjálftar og gasmengun herjuðu
á landsmenn háði náttúruunn-
andinn Inga Rósa Þórðardóttir
sína lokabaráttu. Veikindi henn-
ar voru erfið en ekki langvinn.
Frá því að Inga Rósa hóf
störf við Foldaskóla árið 2002
leiddi hún íslenskukennslu ung-
lingadeildar af miklum metnaði
og fagmennsku. Hún var dáð og
virt af nemendum sínum og
samstarfsfólki sem þótti gott að
vinna með henni. Hún gegndi
ýmsum störfum í skólanum og
til hennar var ávallt gott að
leita. Meðfram kennslu jók hún
við menntun sína, skrifaði bæk-
ur og greinar, vann við leiðsögn
og ýmislegt fleira. Þess á milli
sinnti hún vinum og fjölskyldu
af alúð.
Inga Rósa var mikil fjöl-
skyldukona og fengum við að
fylgjast með börnum og barna-
börnum sem hún var afar stolt
af. Hún var óeigingjörn á fjöl-
skyldu sína og sýndi það sig
þegar hún deildi með okkur
þeim feðgum, Guðmundi og
Þórði Inga, sem saman léku
undir söng og gleði í fjölda sam-
kvæma hjá okkur. Þær stundir
þökkum við fyrir og geymum í
minningunni.
Inga Rósa var víðlesin og
hæfileikarík kona sem bjó að
fjölbreyttri reynslu sem hún
deildi með samferðafólki sínu.
Hún var reyndur leiðsögumaður
og sinnti því starfi samhliða
kennslunni.
Í ferðum með nemendum og
starfsfólki skólans var hún
ávallt í hópi fararstjóra og
fræddi okkur af sinni einstöku
snilld um staði og sögu þeirra.
Þar var hún óþrjótandi brunnur
og frásagnargleðin slík að unun
var á að hlýða.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Foldaskóli hefur misst mik-
ilhæfan starfsmann. Það er með
söknuði og trega að Inga Rósa
er kvödd en jafnframt þakklæti
fyrir að hafa notið samvista við
hana. Fjölskyldu og vinum
sendum við samúðarkveðjur.
Fyrir hönd samstarfsfólks í
Foldaskóla,
Kristrún Guðjónsdóttir.
Kveðja frá Skógrækt-
arfélagi Reykjavíkur
Okkur setti öll hljóð þegar
við fréttum af andláti Ingu
Rósu. Við vissum um veikindi
hennar og að þau væru svo al-
varleg að ekki væri von um
bata. Á stjórnarfundi bárust
okkur fregnir af líðan hennar.
Þær voru ekki uppörvandi. Við
bjuggumst þó ekki við því að
dauðastundin væri svona nálæg.
Maðurinn með ljáinn kemur
jafnan of snemma.
Inga Rósa sat í stjórn Skóg-
ræktarfélags Reykjavíkur í fjór-
tán ár eða frá vordögum 2000.
Hún var einstaklega jákvæð og
lagði jafnan gott til mála, var
full af áhuga og hugmyndum um
það með hvaða hætti við sinnt-
um skógræktarstarfinu best.
Hvenær sem til hennar var leit-
að var hún boðin og búin að
veita félaginu liðsinni sitt. Þegar
við fórum að Múlastöðum nú á
höfuðdaginn til að fagna kaup-
um félagsins á jörðinni, bað hún
fyrir kveðjur, treysti sér ekki til
að koma.
Hún fagnaði þessum fyrstu
jarðakaupunum félagsins. Fund-
argerðir hennar af aðalfundum
félagsins voru bæði læsilegar,
skýrar og fyrirmyndar heimild
til að fletta upp í. Inga Rósa var
sú tegund af manneskju sem
gerði okkur sem sátu með henni
í stjórn léttara í sinni.
Þegar stjórnin gerði sér glað-
an dag var hún hrókur alls fagn-
aðar, hún smitaði glaðværðina
út frá sér. Þetta voru ánægju-
legar samverustundir.
Að leiðarlokum þakkar stjórn
Skógræktarfélags Reykjavíkur
Ingu Rósu langt, ánægjulegt og
farsælt samstarf. Hennar sæti
verður vandfyllt. Við munum
sakna hennar og minnast með
miklum hlýhug. Eiginmanni og
öðrum aðstandendum vottum
við dýpstu samúð.
F.h. Skógræktarfélags
Reykjavíkur.
Þröstur Ólafsson.
Fyrir rétt rúmum 40 árum
réðist hópur vel menntaðra og
framsækinni kennara til starfa
við Egilsstaðaskóla í kjölfar að-
gerða til að sporna við alltof tíð-
um kennaraskiptum. Það ríkti
áhugi og eftirvænting í þessum
hópi við upphaf skólaárs 1974
en þá gerðist hið óvænta. Ný-
ráðinn íslenskukennari fékk
slíka heimþrá að ekki varð við
ráðið og allt í einu stóð skólinn
uppi án íslenskukennara.
Þá voru góð ráð dýr en
stundum er fall fararheill. Í
þessum erfiðu aðstæðum var
leitað til eiginkonu nýráðins
raungreinakennara, Guðmundar
Steingrímssonar, Ingu Rósu
Þórðardóttur. Hún hafði þá um
vorið lokið stúdentsprófi frá
Verslunarskóla Íslands en hafði
auðvitað hvorki kennslureynslu
né kennaramenntun. En hún
reyndist vandanum vaxin, ávann
sér fljótt traust samstarfs-
manna, nemenda og foreldra.
Það var eins og kennslan væri
henni eðlislæg. Hún lauk síðan
réttindanámi samhliða starfi og
kennslan varð hennar ævistarf
að mestu.
En þegar svæðisútvarp RÚV
á Austurlandi tók til starfa 1987
var hún ráðin forstöðumaður
þess enda hafði hún þá verið
fréttaritari RÚV á Egilsstöðum
í tvö ár.
Eftir að þau hjón fluttu hing-
að suður frá Egilsstöðum 1999
hóf hún fljótlega aftur kennslu-
ferilinn og honum var auðvitað
hvergi nærri lokið þegar hinn
illvígi sjúkdómur gerði vart við
sig og lagði hana að velli á
nokkrum mánuðum langt fyrir
aldur fram.
Um leið og ég minnist af-
burðakennara og góðs sam-
starfsmanns þakka ég fyrir
störf Ingu Rósu í Egilsstaða-
skóla forðum – og sendi Guð-
mundi, börnum þeirra og barna-
börnum hugheilar
samúðarkveðjur.
Ólafur Guðmundsson,
fv. skólastjóri.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan
skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur allt of fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei fær að græða grund.
Kæra vinkona, þá er komið
að leiðarlokum, í bili að minnsta
kosti. Við sem héldum kannski,
sumar hverjar, að augnablikið
entist að eilífu.
Við, hópurinn okkar, sem höf-
um á sumri hverju haldið á vit
ævintýranna og nú síðast í júní-
lok. Þá fórst þú fyrir hópnum í
Laka enda búin að heimsækja
þann stað oftar en við hinar og
það verður að segjast eins og er
að þú varst talsvert hugaðri en
við flestar þegar kom að því að
afgreiða vöðin og hálendismal-
bikið. Þú mundaðir líka mynda-
vélina á milli þess sem þú
fræddir okkur um fjöll og for-
ynjur. Þú varst leiðtogi í eðli
þínu og þó að ég fengi að
stjórna í dansinum þeim arna,
sem stiginn var með höfuðljós
og „alles“ á Ytra-Álandi í fyrstu
ferð saumaklúbbsins okkar fyrir
ellefu árum, þá breytti það
engu.
Líttu sérhvert sólarlag,
Sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Við höfum hlegið, grátið og
notið þess að dást að sólarlag-
inu. Við höfum flogið, siglt og
gengið þvers og kruss um landið
okkar fallega. Við höfum notið
samverunnar og þess að vera til.
Þú veist að tímans köldu fjötra eng-
inn flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur
snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
Því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason.)
Kæra vinkona. „Enginn veit
sína ævina, fyrr en öll er.“ Þín
verður sárt saknað og hjarta
mitt er barmafullt af sorg. Ég
trúi því samt að þrátt fyrir allt
og allt sért þú nú, meðal annars,
farin að skipuleggja næstu ferð
Saumó sexy um ókunnar lendur.
Sú ferð verður án efa eftir-
minnileg eins og allar hinar.
Mundu samt eftir því að hóp-
urinn átti alltaf eftir að dansa
fáklæddur á „táslunum“ úti í
guðsgrænni náttúrunni. Verður
hægt að koma því við?
Við Pelli sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar og biðjum þess að
allt það góða í heimi hér gæti
hennar og styrki.
Sigríður Friðný
Halldórsdóttir.
Ingu Rósu kynntist ég þegar
við kenndum í Foldaskóla. Hún
kenndi íslensku í unglingadeild,
var afar vel liðin af nemendum
og samstarfsfólki. Við unnum
mikið saman og fórum m.a. með
nemendur í eftirminnilegar
ferðir. Seinna fór ég að vinna
fyrir Félag grunnskólakennara
og sambandið minnkaði. Inga
Rósa hafði samt samband þegar
hún hafði áhyggjur af kennara-
starfinu og hvert stefndi í þeim
efnum. Hún sagði sína skoðun
umbúðalaust og rökstuddi mál
sitt vel. Þegar Inga Rósa hafði
samband gaf ég mér alltaf tíma
til að hlusta eða lesa skilaboð.
Ég vissi sem var að þar voru
góðar og gagnlegar ábendingar.
Í erfiðri stöðu í kjaraviðræðum
fyrir rúmu ári hafði ég samband
við Ingu Rósu og leitaði hjá
henni ráða. Við ætluðum að hitt-
ast í stutta stund, en úr varð
langt og skemmtilegt spjall yfir
tebolla og gamlir tímar voru
rifjaðir upp með tilheyrandi
hlátri. Ráðin fékk ég líka og fór
eftir þeim og reyndust þau
heilladrjúg.
Það var mér mikið ánægju-
efni þegar Inga Rósa tilkynnti
mér á vormánuðum að hún
hygðist gefa kost á sér í stjórn
Félags grunnskólakennara. Hún
hlaut kosningu á aðalfundi fé-
lagsins og var kosin í stjórn til
fjögurra ára. Á þessum tíma var
félagið í miðjum kjaraviðræðum
og í undirbúningi aðgerða vegna
hugsanlegrar vinnustöðvunar.
Inga Rósa tók strax að sér að
vera í undanþágunefnd vegna
fyrirhugaðrar vinnustöðvunar
og gekk í þá vinnu af miklum
krafti. Inga Rósa var einnig í
samninganefnd félagsins og sat
löngum stundum með okkur í
Karphúsinu þar til samningar
náðust. Í þessum átökum og
miklu vinnu komu styrkleikar
Ingu Rósu vel í ljós. Hún var af-
ar vel máli farin, yfirveguð og
skynsöm. Það var mikill fengur
fyrir félagið að fá svo öflugan og
traustan félaga til liðs við sig.
Fljótlega eftir þessa rimmu kom
í ljós að hún var orðin veik og
því miður hafði hún ekki betur í
þeirri baráttu.
Fyrir hönd Félags grunn-
skólakennara færi ég Ingu Rósu
þakkir fyrir vel unnin störf.
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. Félags grunnskólakenn-
ara,
Ólafur Loftsson, formaður.
✝ Guðrún JónínaSigurpálsdóttir
f. 27. febrúar 1919 í
Skagafirði, d. 16.
október 2014 á Víf-
ilsstöðum, Garða-
bæ.
Guðrún Jónína
fæddist á Kambi í
Deildardal í Skaga-
firði en ólst að
mestu upp í Svarf-
aðardal hjá for-
eldrum sínum sem voru Sig-
urpáll Sigurðsson, f. 6. júní
1890, d. 4. október 1963, og Ingi-
björg Jónsdóttir, f. 3. júní 1889,
d. 3. júlí 1976. Systkini Guð-
rúnar Jónínu voru Laufey, f.
1913, Sigurbjörn, f. 1917, Krist-
ín Sigríður, f. 1922, og Reimar,
f. 1931, sem öll eru látin, Mar-
grét Kristjana, f. 1925, Rósalind,
f. 1929, og Marinó Pétur, f.
1934, lifa systur sína. Árið 1932
tóku foreldrar Guðrúnar Jónínu
við búi á Steindyrum í Svarf-
aðardal og átti hún heima hjá
þeim en var víða í vist í Svarf-
aðardal á næstu árum. Hún bjó
hjá Laufeyju systur sinni á
Siglufirði um tíma og síðar á
Rarik á Dalvík. Bjuggu þau hjón
á Dalvík til ársins 1990 er þau
fluttust í Kópavog og bjuggu
þar um stutt skeið uns þau fluttu
á Bústaðaveg 75 í Reykjavík en
þar áttu þau heimili saman uns
Gestur lést. Síðustu árin átti
Guðrún Jónína heimili á Selja-
hlíð í Reykjavík. Börn þeirra
hjóna eru c) Aðalberg Snorri, f.
25. júní 1943. Hann var kvæntur
Jóhönnu Kristínu Björnsdóttur,
f. 4. október 1946. Þau skildu.
Börn Snorra og Kristínar eru
Gestur, Gísli Árni, Jónína Krist-
ín og Birna Rós. Kona Snorra er
Auður Ingvarsdóttir, f. 6. apríl
1953 og eiga þau soninn Einar.
Fyrir átti Auður synina Ingvar
Eyfjörð og Örn Eyfjörð. Snorri
eignaðist Jóhann með Rósu Har-
aldsdóttur og Dröfn með Rann-
veigu Þorfinnsdóttur. d) Signý,
f. 17. apríl 1945. Hún eignaðist
Egil Darra með Brynjólfi Að-
alsteini Brynjólfssyni. Signý er
gift Hákoni Aðalsteinssyni, f. 22.
júlí 1947, og eiga þau Aðalstein
og Höllu. e) Ingvar, f. 2. janúar
1950, d. 12. júlí 1952, f) Sig-
urpáll, f. 3. desember 1951. Sig-
urpáll var kvæntur Erlu Vigdísi
Óskarsdóttur, f. 17. september
1954. Þau skildu. Börn þeirra
eru Óskar, Gauti og Guðrún
Jónína.
Útför Guðrúnar Jónínu fer
fram frá Seljakirkju í dag, 23.
október 2014, kl. 15.
Sauðanesi við Dal-
vík uns hún fluttist
til Dalvíkur árið
1944. Guðrún Jón-
ína var verkakona
á Dalvík og vann í
frystihúsinu þar
um áratuga skeið
ásamt því að halda
heimili. Guðrún
Jónína bjó um tíma
á Siglufirði með
Árna Jónssyni, f. 3.
mars 1906, d. 29. júní 1985. Börn
þeirra voru a)Leifur, f. 5. nóv-
ember 1938, d. 18. febrúar 1939,
b) Hanney Ingibjörg, f. 2. októ-
ber 1940. Hún er gift Helga
Jónssyni, f. 5. júlí 1939, og eign-
uðust þau fjögur börn: Halldóru,
sem er látin, Árna, Gest og Jón
Arnar. Maður Guðrúnar Jónínu
var Gestur Sigurðsson frá Siglu-
firði, f. 18. desember 1918, d. 27.
október 2007. Foreldrar hans
voru Sigurður Jónsson, bóndi
Skarðsdal, f. 29. ágúst 1883, d.
9. janúar 1961, og Björnónía
Hallgrímsdóttir, húsfreyja
Skarðsdal, f. 22. september
1885, d. 19. október 1979. Gest-
ur var lengstum starfsmaður
Í dag kveðjum við okkar
kæru ömmu Jónínu eða ömmu
á Dalvík eins og við systkinin
kölluðum gjarnan föðurömmu
okkar. Eftir sitja góðar og kær-
ar minningar sem munu lifa
áfram og þá sérstaklega frá ár-
unum er amma og afi, Jónína
og Gestur, áttu heima við
Bjarkarbraut á Dalvík.
Það var ætíð notalegt að
koma norður og hægt að ganga
að því vísu að alltaf var nóg til
af heimabökuðu kleinunum
hennar ömmu og öðru góðgæti
sem fyllti svanga maga eftir
hvern ævintýralega daginn á
Dalvík.
Eftir að amma og afi fluttu
suður á höfuðborgarsvæðið á
sínum efri árum urðu mun
meiri samskipti en áður og
maður naut þess að heimsækja
þau á Bústaðaveginn og var
ætíð tekið vel á móti öllum
gestum með góðum viðurgjörn-
ingi. Það var ætíð mikil ró og
friður sem ríkti á heimili þeirra
og maður hreinlega fann hvern-
ig ys og þys borgarlífsins náði
sjaldan að raska þeirra hæga
en örugga takti sem þau gengu
í saman í gegnum lífið.
Amma var stálminnug og
fylgdist vel með öllum börn-
unum og afkomendum þeirra.
Hún þekkti hvern einasta af-
komanda með nafni og svei mér
ef hún var ekki með fæðing-
ardag þeirra allra á hreinu. Þá
fylgdist amma vel með þjóð-
málaumræðunni og kom maður
sjaldan að tómum kofunum í
þeim málum en heldur hallaðist
amma til vinstri og það var því
ósjaldan sem maður tók upp
hanskann fyrir hægrið en afi
kímdi þegar fór að þykkna í
ömmu. En allt var þetta í góðu
og alltaf skildum við sátt.
95 ár er vissulega löng ævi
en við mannfólkið erum þannig
að við viljum meira og vissu-
lega hefði ég viljað hafa þig
lengur hjá okkur, amma mín.
En allt tekur enda og það er
mín trú að afi hafi tekið vel á
móti þér og það er huggun
harmi gegn.
Elsku amma mín, með þess-
um orðum sendi ég þér mína
hinstu kveðju og takk fyrir alla
viskuna þína og allar fallegu
minningarnar sem ég mun
geyma með mér.
Kæru ættingjar, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Gestur Snorrason.
Ég er orðinn of seinn, klukk-
an er farin að ganga sex og ég
veit að amma bíður í forstof-
unni í kápunni með skýlu yfir
nýlögðu hárinu. Það stendur
heima, þegar ég hringi bjöll-
unni á Bústaðaveginum opnar
amma strax og er tilbúin að
fara. Hún lét ekki bíða eftir
sér. Í tilsvörum var hún snögg
og eins og einn sona minna
sagði gjarnan þá var hún búin
að svara spurningum hans áður
en honum tókst að ljúka þeim –
og var hún þá komin á tíræð-
isaldur. Amma var hreinskilin
og maður vissi hvar maður
hafði hana því hún lá ekki á
skoðunum sínum og sagði hlut-
ina beint út – en hún talaði ekki
um alla hluti.
Fyrst man ég eftir ömmu í
Bjarkarbrautinni á Dalvík og
þangað var gott að koma og
þiggja mjólkurglas og kleinu ef
maður var ekki svo heppinn að
fá mix eða malt hjá afa. Það var
þægileg ró og kyrrð í Bjark-
arbrautinni sem gott var að
leita í. Var tekið vel á móti
manni og þar leið manni vel við
raulandi ömmu og rólegan afa.
Hún söng vísur eða vinsæl lög
eða hummaði bara. En söngur
var hennar mesta ástríða í líf-
inu og hafði hún yndi af góðum
söng – og sjálf hafði amma fal-
lega söngrödd og lá ekki á liði
sínu við rétt tækifæri. Ég
minnist þess þegar ég hafði
fengið nýjan disk með Karlakór
Dalvíkur að amma og Magga
systir hennar voru í heimsókn
hjá foreldrum mínum. Tylltu
þær sér sunnan við hús, uppá-
klæddar í sólskininu. Ég opnaði
skottið á jeppanum, setti disk-
inn í og spilaði lagið „Svarf-
aðardalur kæri“ aftur og aftur
fyrir þær systur. Þetta þótti
þeim flott.
Ég finn það núna að maður
veit ekki svo óskaplega mikið
um líf ömmu þegar hún var ung
– hún talaði ógjarnan um það
og hygg ég að lífið hafi ekki
alltaf farið um hana mjúkum
höndum. Oft langaði mig að
ræða við hana um fortíðina en
það vildi hún ekki og eyddi því
tali hið snarasta. Kjörin hafa
eflaust verið kröpp í foreldra-
húsum í stórum hópi systkina
og var hún snemma farin að
vinna fyrir sér í vist á öðrum
bæjum í Svarfaðardal og skilst
mér að henni hafi þótt sú vist
heldur leið. Barnamissir hefur
líka verið erfiður en um það
talaði hún ekki heldur. Hún var
það sem sumir myndu kalla prí-
vat manneskja.
Um frændur, frænkur, börn
og barnabörn gat hún talað.
Hún virtist vita um allt sem
gerðist hjá hennar nánustu allt
fram á síðasta dag en sem bet-
ur fer var hún með fullu ráði
allt til loka og fylgdist af hlýju
með sínum. Til að fá fréttir af
frændsystkinum sínum fór ég
til ömmu og spurði frétta og
aldrei stóð á svörum. Kom fyrir
að hún vissi meira um hvað
gerðist hjá mínum nánustu en
ég sjálfur.
Alltaf var amma vel til fara
og hafði unun af því að kaupa
fallegar flíkur og punta sig.
Ekki hafði hún síður gaman af
því að ferðast en gerði því mið-
ur alltof lítið af því. Þegar við
bjuggum í Englandi langaði
hana mikið að koma og heim-
sækja okkur en ekki varð af því
enda hún þá komin á níræð-
isaldur – en mikið langaði hana
og oft var skipulagt en aldrei
farið.
Nú hefur hún lagt í ferðina
löngu og kemur ekki til baka –
en hún skilur eftir sig minn-
ingar um góða ömmu. Far í
friði.
Árni Helgason.
Guðrún Jónína
Sigurpálsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar