Stígandi - 01.01.1945, Blaðsíða 19
8
BLYSFOR OG GREINARGERÐ
STÍGANDI
Blysför M
mikið veltur þó á. Raunir lífs vors, flækjur þess og skakkaföll eru
og skáldunum fremur yrkisefni og lýsingarefni en umbótaefni og
viðgerðarefni. En myndu skáld Norðmanna, Dana og Svía ekki
eiga nokkurn þátt í umbótum á kjörum lágstéttanna, vexti menn-
ingar og réttlætis í þessum löndum? Slíkt verður eigi rætt liér. En
— séra Einar í Eydölum grípur á merkilegum kosti k\ræðanna, er
liann kveður:
„Kvæðin hafa þann kost með sér,
þau kennast betur og lærast ger,
en málið laust úr minni fer.
Mörgum að þeim skemmtun er."
í stökum og stuðlum skemmta skáldin kynslóð eftir kynslóð,
veita göfgar nautnir, sem illir andar og ill eftirköst fylgja að litlu
eður engu leyti, auka, með hugsana-glömpum og sálarleiftrum
þeirra, mannskilning og lífsskilning. Á gagnyrðum þeirra og brag-
STÍGANDI
BLYSFÖR OG GREINARGERÐ
9
ftaviðs Stefánssonar.
Ljósm. Edv. Sigurgeirsson
liðum getum vér tjáð sjálfum oss og öðrum raunir vorar og vanda,
létt oss á þann veg hugarstríð og hugarsár.
Það var, eins og sagt var á Davíðsmessu Ríkisútvarpsins, mikill
hókmennta-viðburður, er „Svartar fjaðrir“ hirtust 1919. Engum
dómhærum fékk dulizt, að höfundur þeirra var fæddur skáld,
næstum því ótrúlega þroskaður að jöfnum aldri, enn bráðgervari
og að mun reyndari en frændi hans og sveitungi, Hannes Haf-
stein, er hann hóf skáldraust sína í ,,Verðandi“, rúmlega tvítugur,
1882. Með „Svartar fjaðrir" fló skáld, sem ósjálfrátt kvað í og
söng í, var gefið fundvíst skáldauga, varð næstum því allt, er á
leið lians varð eða dreif á dagana, að óði eða ljóði. Hvar sem
Davíð Stefánsson var staddur, þá er hann var kringum tvítugt,
hvort heldur heima eða að heiman, utanlands eða innanlands, og