Stígandi - 01.01.1945, Side 99

MILLI SKJÖLDÓLFSSTAÐA
OG MÖÐRUDALS
Eftir ÞRÁINN
YIÐ stýrið sat bílstjórinn, lágur, riðvaxinn raaður, rauðbirkinn
og freknóttur, einbeittur á svip. Því var hvíslað í bílnum, að
liann væri einn af slyngustu bílstjórum Kristjáns. Næstur bíl-
stjóranum sat feitur maður, þrútinn í andliti, skolhærður, glett-
inn í augurn, á að gizka þrítugur, sagður verkfræðingur. Enn sat
í fremsta bekk kona á íslenzkum búningi, myndarleg, en fáskiptin
að sjá, föl á vanga, auðsjáanlega bílveik. Yfir liægra auga var ör,
og fóru léttir kippir um það öðru hverju. í næstfremsta bekk
sátu hjón vestan frá Djúpi. Þau voru miðaldra, höfðu verið gift
í fimmtán ár og héldu það afrnæli hátíðlegt með þeim hætti, að
þau brugðu sér austur í Fljótsdal þennan sólmánuð. Þaðan voru
foreldrar konunnar. Nú voru þau á heimleið. Bæði voru vinnu-
leg, en hress og glaðvær. Hjá Jreim sat fölur maður og magur,
óvenju munnstór og nefhvass, harðlegur á svip. Hann var bind-
indisfrömuður. Við hlið honum sat prúðbúin kona, nokkuð
yfirlætisleg, stór vexti og aðsópsmikil. Hún var heilsalafrú úr
Reykavík og veitti óspart súkkulaði og brjóstsykur. Loks sátu á
Jrriðja bekk þrír menn: Skólastjórinn, hár og þrekinn, málskrafs-
mikill og heimsmannslegur; húsameistarinn, rauðhærður, þunn-
leitur, fölur, hann var fámáll, brosti alloft, en aldrei svo, að
hýrnaði í augum, og loks unglingspilturinn, sem enginn hirti að
vita deili á. Hann mælti aldrei orð af vörum, enda ekki á liann
yrt. — Þetta var samferðafólkið.
Bifreiðin las sig stynjandi upp úr Jökuldalnum. Það var steikj-
andi sólskin og hvergi ský á lofti. Framundan lá Jökuldalsheiðin
með hlýleik sinn og öræfafrið. Inni í bílnum var sungið. Hvert
lagið rak annað vestur lieiðina, allt frá Kátir voru karlar til Eg
reið um sumaraftan einn.
Allt í einu þagnaði heilsalafrúin í miðju lagi, benti út um
gluggann á vinstri hlið og mælti: „Þarna eru rústir Veturhúsa.
Það eiga að vera Sumarhúsin lians Kiljans í Sjálfstætt fólk.“