Stígandi - 01.01.1945, Blaðsíða 105

STIGANDI
BÓKAFRÉTTIR
95
á síðum og leturmagus. Þýðandi telur
sjálfur, að hann hafi fyrst og fremst
liugsað um að ná heildarsvip og heildar-
l)lae verksins, og hygg ég, að það hafi all-
vel tekizt, en þegar svo kunn skáldverk
eru þýdd, tel ég rétt að gera kröfur til
allmikillar nákvæmni, a. m. k. þeirrar,
sem ekkert virðist skaða heildarsvipinn,
og í þýðingu þessari hefi ég rekizt á all-
mörg dæmi þess, að inn í er aukið, en
færri um, að nokkru sé sleppt, þótt fyrir
komi einnig, t. d. í 24. kap., þar sem
um % kaflans er sleppt, en að skaðlitlu
fyrir efnið, iná kannske segja. Hitt er
verra, |)egar talsverðu er aukið inn i,
svo að frásögnin nálgast það að vera
„yfirdrifin" í þýðingunni, þar sem meir
er stillt í hóf í frumtextanum, t. d. í
niðurlagi 21. kap. Þcgar þessu sleppir, er
flest gott um þýðiuguna að segja. Mál-
far er víðast gott, þótt reka megi hornin
í sumt, eins og t. d.: „Margir hrundu í
sjóinn" (kann ekki við að talað sé um,
að menn hrynji af skipum í sjóinn). En
þegar Kristófer á Mýri siglir Kóp sínum,
hygg ég, að þeir séu ekki margir, sem
orða þá lýsingu hetur á íslenzku en
Steindór gerir, og víðar fer homun svo.
Grein þýðandans um höfundinn og
bókina er alllöng og talsvert fróðleg, en
heldur laus í reipum sums staðar, hefði
mátt vera allmiklu styttri án sakar,
t. d. finnst mér skotið yfir markið,
að íslenzka menntamanninum og „tir-
skýrandanum", þar sem fáir munu nú
minnast dóms hans um Johan Bojer.
En hver lítur sínum augum á silfrið,
og eiga bæði þýðandi og útgefandi
beztu þakkir skyldar fyrir bókina.
Br. S.
Guttormur J. Guttormsson: Hun-
angsflugur. 1944. Columbia Press
Limitcd. Winnipeg.
Þessi nýja ljóðabók er um 124 bls. í
fremur litlu broti, en kvæði hennar og
lausavísur eru margar.
Nafn bókarinnar kemur manni dálítið
kynlega fyrir sjónir, en það mun ciga
að tákna, að kvæðin og vísurnar geti
stungið. Nú er því svo farið með sting
hunangsflugunnar, að hann getur skilið
eftir eitur í sárinu, svo að nokkur óþæg-
indi geta hlotizt af; því er þá heldur
ekki að neita, að undan kvæðum og
vfsum G. J. G. getur viðkvæma menu
sviðið, en naumast svo að því verði líkt
við sting hunangsflugunnar. Er ekki ó-
líklega til getið, þó sagt sé, að vænta
hefði mátt bókarheitis frá þessum liöf-
undi, sem hitt hefði enn betur í mark
það, sem til er skotið, en honum er
einnig mjög tiltæk önnur tegund skáld-
skapar. Hér koma tvö síðustu erindin
af kvæðinu Upprisan.
Kvaddur er ég
til kvæðafórnar,
á heimshljóma
háaltari,
með frumskógaflautum
og flúðahörpum,
vinda belgpípum
og vatnabumbum.
Leik ég á lýrii'.
Lágir eru tónar,
en kynngi slungnir
og kunna að eiga
þátt í lífssöngva
lögum nýjum
við himinhnatta
háttalykla.
Þetta er ágætlega sagt og með glögg-
um skilningi á sínu köllunarverki.
Sumt er það í kvæðum G. J. G., hæði
eldri og yngri útgáfum, sem lesendum
austan hafsins mun finnast torskilið.
Kemur þar fram hið andlega ættarmót
með honum og öðru vestur-íslenzku
skáldi, Kristjáni N. Júlíusi Jónssyni (K.
N.). Skal látið ósagt, að hvað miklu
leyti þetta ættarmót má rekja til er-
lernlra áhrifa, fyndni þeirra horfir í
tvo heimana, annan í austri, hinn í
vestri, og trattðlega munu heildarútgáf-