Stígandi - 01.01.1945, Blaðsíða 88

78
VEGIR ÖRLAGANNA
STÍGANDI
það bara einhver annar. Þér hafið tíu mínútur til að taka ákvörð-
un yðar. Þér skuluð ekki ónáða mig með spurningum. Tíu mín-
útur, fjárliirðir, og þær eru ekki lengi að líða.“
Markgreifinn trumbaði á borðið með hvítum fingrunum og
beið. Hann var eins og stórt hús, þar sem lokað hefir verið öllum
gluggum og gættum til að verjast ágangi. Davíð ætlaði að tala, en
látbragð markgreifans fékk hann til að hætta við það. í staðinn
gekk hann þangað, sem stúlkan sat, og hneigði sig.
„Ungfrú,“ sagði hann og dáðist að því, hversu létt honum veitt-
ist að tala við svo glæsilega og fríða stúlku. „Þér heyrðuð, að ég
sagðist vera fjárhirðir. Stundum ímynda ég mér líka, að ég sé
skáld. Ef það að tilbiðja allt, sem fagurt er, á að vera prófsteinn,
hvort menn eru skáld, þá trúi ég því nú betur um sjálfan mig en
nokkru sinni fyrr. Get ég orðið yður að nokkru liði, ungfrú?"
Unga stúlkan leit á hann hrygg á svip. Hreinskilnislegt andlit
hans, sem nú var alvarlegt, sterklegt vaxtarlagið og samúðin, sem
skein út úr bláu augunum, og ef til vill þörf hennar sjálfrar fyrir
hjálp og góðvild, bræddi nú ísinn og hún fór að gráta.
„Herra minn,“ sagði hún í lágum hljóðum, „þér virðist vera
bæði einlægur og góður maður. Þessi maður er föðurbróðir minn
og eini ættingi, sem ég á á lífi. Hann elskaði móður mína, og hann
hatar mig vegna þess, að ég er lifandi eftirmynd hennar. Ég hefi
óttazt hann alla mína ævi og aldrei fyrr þorað að ólilýðnast skip-
unum hans. En í kvöld ætlaði liann að láta mig giftast manni, sem
er þrisvar sinnum eldri en ég. Þér verðið að fyrirgefa mér, að ég
baka yður Jressi ójrægindi. Þér neitið auðvitað Jressari brjálæðis-
legu athöfn. En leyfið ntér að minnsta kosti að Jrakka yður vin-
samleg orð í minn garð. Það er svo langt síðan, að þannig hefir
verið talað til mín.“
Nú var eitthvað meira en vinsemd, sem skein út úr augum
skáldsins. Hann hlýtur að liafa verið skáld, því að hann var alveg
búinn að gleyma Yvonne. Hann horfði blíðlega á hana. Og hún
leit ekki undan.
„Mér hafa verið gefnar tíu mínútur," mælti Davíð, „til þess að
gera Jrað, sem ég myndi vilja eyða mörgum árum ævi minnar til
að ná. Ég segi ekki, að ég kenni í brjósti um yður, ungfrú, því að
Jtað væri ekki satt — ég elska yður. Ég get ekki enn Jrá beðið yður
um að endurgjalda ást mína, en leyfið mér að frelsa yður frá
grimmd Jtessa manns, og ef til vill vaknar ást yðar með tímanum.
Ég held, að gæfurík framtíð bíði mín. Ekki verð ég alltaf fjár-