Stígandi - 01.01.1945, Qupperneq 67

STÍGANDI
BAHNSSKÍRN í GERÐI
57
angur. Hann hafði jafnvel yrnprað á því, að hann og Stjáni gætu
heyjað handa þessum skepnum, og þó að eitthvað þyrfti að fækka
þeim, þá myndi það vera eins gott og eltast við þessar kaupakon-
ur, sem væru nú líka alltaf að hækka kaupið. Nú væru þær farnar
að setja upp 8 krónur á vikuna í staðinn fyrir 6. En þegar Ólöf
benti lionunr á, að fleira væri nú að gera en raksturinn, svo sem
ullarþvottur á \ orin og sláturstörf á haustin, sem hún kvaðst ekki
treysta sér að vera ein við, þá gat Guðmundur ekki haft á móti
því, að stúlkurinar væri þörf. Eftir eina slíka atrennu frá liendi
móður hans, hafði hann gengið þegjandi út, tekið teyming í bæj-
ardyrunum og stefnt til fjalls. Ólöf sat eftir á rúmi sínu og and-
varpaði. Oft hafði hún óskað, að Guðmundur hefði verið með
sömu sinnu og hún, en drottni hafði nú þóknazt að láta hann
líkjast honum Salómon sáluga. Það hafði ætið verið svo örðugt að
vita, livað hann hugsaði eða vildi, en frómari mann gat ekki, og
guð forði lienni frá að hugsa eða tala nokkuð illt um hann liðinn.
Ólöf tók prjónana sína, staulaðist út og settist fyrir sunnan bæ.
Sveitin var að færast í sumarskrúð, túnin orðin iðgræn, snjórinn
íarinn að bráðna úr fjöllunum. Lækirnir, sem höfðu verið lagðir
í læðing yfir veturinn, skoppuðu nú í fullu fjöri niður hlíðarnar.
Ain flæddi upp á bakkana, og uppi í geimnunr söng lóan dýrðin
dýrðin. Sólskríkjan hafði byggt sér hreiður í bæjarveggnum, en á
bæjarhellunni lá Krumnri franr á lappir sínar og svaf. Kisa sat
uppi í bæjarsundi og gaf gætur að fugli, senr hoppaði uppi á skála-
mæninunr. Ólöf prjónaði nokkrar umferðir, svo lagði hún prjón-
ana í kjöltuna, skyggndi lrönd fyrir auga og leit til fjallsins. Var
það ekki senr henni sýndist, að það væri Skjóni ganrli, senr var
þarna uppi á hjallanum? Og þá var nú Grána líklega ekki langt
frá með folaldið. En lrvaða kvik var þetta á skepnununr, var ekki
nraður að elta þær? Ólöfu varð illt í augununr af að horfa. Stundu
síðar reið Guðnrundur niður nreð bæjarveggnum. Hann reið á
Lýsing og teymdi Skjóna og Gránu. Folaldið elti. Hann sneri
beint á götuna suður túnið.
„Hvert ætlarðu, Guðmundur nrinn?“ kallaði Ólöf.
„Ég ætla suður að Ásnrundarstöðunr og fá lrann Jón til að
hjálpa nrér að járna,“ svaraði Guðmundur.
Morguninn eftir reið Guðmundur af stað í kaupstað með tvö
undir reiðingi. Ef vel tækist til, ætlaði lrann að taka kaupakonu
á annan hestinn og mat á hinn. En ef kaupakonan fengist ekki,
þá nrat á þá báða. Það var góður fimm tíma lestagangur til kaup-