Stígandi - 01.01.1945, Blaðsíða 23

STÍGANDI
BLYSFÖR OG GREINARGERÐ
13
— er löngum frjógjafi allra lista, enda er hún allra vor Iðunn og
líf vors lífs.
Það þarf ekki lengi að fletta „Svörtum fjöðrum" til að komast
að raun um, að flest kvæðin þar segja sögu af sál, sem örlögin
liafa rekið í bönd, en leggur þrá á lausn úr böndunr og að fljúga
upp um loftin blá, „fljúga eins og svanirnir og syngja“, sem
skáldið segir í einu hinu listrænasta kvæði sínu og skilnings-
mesta (,,intelligentasta“), „Krumma“. Það kvæði er tegundlegt
(,,typiskt“|), tegundarmynd bæði af innan- og utanverðu efni
„Svartra fjaðra“, flytur kviku þeirra og kjarna, einkum þessi
merkilegu vísuorð:
„Sumum hvíla þau álög á
aldrei fögrum tóni að ná,
þó að þeir eigi enga þrá
aðra en þá að syngja.
Krunk, krunk, krá.
Fegri tóna hann ekki á,
og aldrei mun hann fegri ná.
í kuflinum svarta hann kruhka má,
unz krummahjartað brestur,
krummahjartað, kvalið af löngun brestur."
Fyrirsögn eins kvæðisins er „Klipptir vængir". Sú fyrirsögn
væri réttnefni á „Svörttim fjöðrum". Lesið með athygli kvæði,
sem kallast ,,Brúður söngvarans“, sem á rómantiska vísu byrjar
svo:
„F.f ég sé fjöll í fjarlægð blána,
þá finn eg allt af sömu þrána.“
Og kvæðinu lýkur á, að skáldið kveðst leita skjóls „í landinu bak
við mána og sól“. Það er hin djúpsetta þrá eða hinir „löngu
manna munir“, sem Grógaldur kallar svo, er í kvæðinu, „Til
Logalanda", hleypa draumablakki skáldsins yfir jökla, gjár og
sprungur, stokka og steina.
„Eg er að ríða til Logalanda
ítg leita að þér, ástin mín,"
er viðlag þessa logakvæðis, er brunar sviflétt og hratt, sem loftfarið
fljúgandi, eða hendist áfram, sem óður fjörgammur, eftir glæra-
svellum og ísum. Þráin og leitin verða að heimspekilegri trúar-
játningu skálds vors og hinna „Svörtu fjaðra“ hans: