Stígandi - 01.01.1945, Side 89

STÍGANDI
VEGIR ÖRLAGANNA
79
hirðir. Ég mun hlúa að yður af fremsta megni og reyna að létta
yður ltyrðar lífsins. Viljið þér treysta nrér fyrir framtíð yðar, ung-
frú?“
„Þér ætlið að fóna sjálfum yður af meðaumkun með mér!“
„Af ást. Tíminn er að verða liðinn.“
„Þér munuð iðrast þess og fyrirlíta mig.“
„Ég mun verja lífi rnínu eingöngu til þess að gera yður ham-
ingjusama og mig þess verðan að eiga yður.“
Hún rétti honum litlu, mjúku liöndina.
„Ég ætla að trúa yður fyrir lífi mínu,“ sagði hún lágt. „Og
— og ástin — er ef til vill ekki eins fjarri og þér lialdið. Segið
honum frá því. Þegar ég er sloppin hurtu frá undramætti augna-
ráðs lians, get ég ef til vill gleymt því, sem á undan er gengið.“
Davíð gekk þangað, sent markgreifinn sat. Svartklæddi maður-
inn lireyfði sig örlítið og leit hæðnislega.á stóru klukkuna í borð-
salnum.
„Það vantar tvær mínútur enn. Fjárhirðar þurfa átta mínútur
til að ákveða, hvort þeir vilja ganga að eiga fríða og ríka stúlku!
Talið J)ér, fjárhirðir. Santþykkið Jrér, að verða eiginmaður stúlk-
unnar?“
„Ungfrúin hefir gert mér Jtann heiður að gefa mér jáyrði sitt,“
mælti Davíð.
„Þetta er vel mælt!“ sagði markgreifinn. „Ég held næstum Jjví,
að J^ér búið yfir hæfileikum til að verða hirðmaður, herra fjár-
hirðir. Þegar á allt er litið, liefði ungfrúin getað ldotið verri mann
en yður. Og nú er hezt að framkvæma athöfnina svo fljótt sem
unnt er.“
Hann barði duglega í borðið með meðalkaflanum á sverði sínu.
Gestgjafinn kom inn, skjálfandi af hræðslu. Hann var með nokk-
ur kerti, því að liann vildi vera viðbúinn duttlungum J^essa mikla
manns.
„Sækið prest," sagði markgreifinn, „prest; skiljið þér Jrað? Þér
verðið að vera kominn með prest liingað, áður en tíu mínútur
eru liðnar, eða —“
Gestgjafinn missti kertin og þaut af stað.
Presturinn kom, svefnþrunginn og ruglaður í ríminu. Hann gaf
J^au saman, Davíð Mignot og Lucie de Varennes, stakk gullpen-
ingi, sem markgreifinn kastaði til lians, í vasa sinn og hvarf aftur
út í myrkrið.
„Vín,“ skipaði markgreifinn.