Stígandi - 01.01.1945, Blaðsíða 100

so
MILLI SKJÖLDÓLFSST. OG MÖÐRUDALS STÍGANDI
„Svei,“ sagði nefhvassi maðurinn. „það ættu engir að lesa
bækur Kiljans, öll lians skrif eru klám eða um lýs og hunda.“
,Jæja,“ anzaði bóndakonan glaðværa. „Ég las Sjálfstætt fólk
mér til óblandinnar ánægju, og ég verð jafnvel að viðurkenna,
að ég sé ekki, að hún sé nokkuð mannskemmandi. Kannske er ég
bara svona heimsk.“ — Húsameistarinn kímdi. Örið á enni kon-
unnar í fremsta bekk kipptist til. Heilsalafrúin bauð öllum
súkkulaði.
„En hvað segið Jrið Jrá um Heiðaharminn hans Gunnars? Þær
sögustöðvar munu líka hér,“ mælti skólastjórinn.
„Það er falleg bók og góð,“ svaraði hinn nefhvassi. „Gunnar,
Hagalín og Davíð eru allir miklu betri en Kiljan.“
„Ja, ef ég á að segja rnitt álit,“ sagði vestfirzki bóndinn, „Jrá
finnst mér, að Hagah'n kunni að minnsta kosti allfjölbreyttan
munnsöfnuð. Og ekki er nautið síður fylgispakt lionum en tíkin
Kil jan.“
„Þetta verður eflaust seinna meir kallað nauts- og tíkurtíma-
bilið í íslenzkum bókmenntum," sagði skólastjórinn hlæjandi.
„Ekki hæli ég smekkvísi Davíðs heldur,“ tók konan með örið
til orða. „Eða hvað finnst ykkur um þátt Sölva og þingeysku
bóndadótturinnar, eða hans og þernunnar á hótelinu á Akur-
eyri? Hvað eiga þessar slettur hans til Þingeyinga að Jrýða, rétt
eins og tvær veslings stúlkukindur séu allir Þingeyingar?“
Konan var auðheyrilega þingeysk.
„Þetta er minnimáttarkennd," sagði heildsalafrúin. „Davíð öf-
undar Jringeysku skáldin. Það segir maðurinn minn.“ Heilsalinn
hennar var semsé Þingeyingur. Allir í bílnum fengu brjóstsykur.
„Æ, svei öllum þessum skáldum," varð verkfræðingnum að
orði. „Skáldskaparhneigðin er andlegt drep í okkur Islendingum.
Okkur vantar tækni. Fleiri vélar, fleiri skip, fleiri verksmiðjur,
meira rafurmagn. Niður með skáldin!" Hann skellililó. „Eigum
við annars ekki að syngja?"
Nú var sungið um hríð. Fyrst Þú bláfjallageimur, næst Það
liggur svo makalaust ljómandi á mér, síðan Er það minn eða
þinn sjóhattur, loks — Seltjarnarnesið er lítið og lágt.
Svo varð þögn. Verkfræðingurinn, húsameistarinn og skóla-
stjórinn k\ eiktu sér í sígarettu og reyktu fast. Bindindisfrömuður-
inn varð ískaldur á svip, nefið eins og saumhögg, munnurinn
örmjótt strik. Konan með örið kastaði upp út um gluggann.
„Það ætti að vera sjálfsögð krafa til allra sérleyfishafa, að Jreir