Stígandi - 01.04.1945, Qupperneq 58

152
FYRSTU GÖNGURNAR MÍNAR
STÍGANDI
heldur sváfu um nóttina í helli, sem er þar í háfjallsbrúninni, og
höfðu gangnamenn gert svo stundum áður fyrr.
Daginn eftir var mesta dimmveður og fannkoma. Riðu þeir
því til byggða, og nrunu hafa komið heim skömmu eftir dagmál.
Aðrir gangnamenn, flestir, komu til byggða seinna um daginn,
nokkrir þó ekki fyrr en á miðvikudag. Varð ekki meira af göngum
í þetta sinn. Þótti þetta hin versta för.
Það vitnaðist skjótt eftir heimkomu hinna tveggja nranna unr
nrorguninn, að ég var ekki í för nreð þeinr, og að þeir höfðu aldrei
orðið mín varir á mánudaginn. Sló þá nokkrunr óhug yfir alla,
því að enginn vissi til, að ég væri konrinn lreinr. Var rætt um að
gera út leiðangur að leita nrín, því að sýnilegt þótti, að eittlrvað
ltefði komið fyrir nrig. En þá vildi svo til, að einlrver fann nestis-
poka minn franr í skála, senr var norður úr bæjardyrum. Var þá
farið að huga að nrér heinra, og eftir nokkra leit fannst ég stein-
sofandi innst inni í fjóshlöðugangi, en hann lá nokkuð afsíðis í
bænum. Glaðnaði þá aftur yfir fólkinu.
En ástæðan fyrir þessu tiltæki nrínu var sú, að þegar ég konr inn
í bæjardyrnar rmr nóttina, þekkti ég farangur Vesturpartsmann-
anna þar. Ég vissi, að baðstofan var lítil, svo að þar nryndi hvert
rúnr fullskipað og nreira en það, og að þar væru allir í fasta svefni.
Ég vildi því ekkert ónæði gera, lreldur tók það ráð að leggjast
fyrir í fjóshlöðuganginum, alveg eins og ég stóð í allri bleytunni,
reytti undir nrig hey, sofnaði skjótt og svaf vært, þar til ég var
vakinn af leitarmönnunum um nrorguninn.
En þó að svona ógæfulegar yrðu fyrstu göngurnar nrínar, varp-
aði það í nrínunr augum engum skugga á það starf, og var sanri
ljóminn þar yfir sem áður.
Upp frá þessu tók ég nreiri og minni þátt í göngum á hverju
hausti í fullan áratug. Á ég nrargar bjartar og lrugstæðar nrinn-
ingar frá þeim ferðunr. Voru öll þau lraust yfirleitt góð gangnaveð-
ur og stundunr lrin fegurstu, utan 1907. Þá fengu gangnamenn á
norðurlreiðunr nrikla snjólrríð á nránudaginn, svo að sunrir villt-
ust. Var konrið unrbrotafæri allvíða á fjöllununr unr kvöldið. En
daginn eftir var gott veður, svo að göngur lréldu áfranr.
En þó að veður væru góð, og þá ekki síður ef þau voru ill,
munu gangnanrenn jafnan lrafa orðið fegnir lreimkonrunni til
bæja, og í þörf fyrir hlýjan og notalegan greiða eftir þriggja daga,
og sums staðar lengri, útivist á fjöllum uppi, því að víst lifðu
þeir þar við kaldan kost. Og svefninn varð stundunr í nrinnsta