Stígandi - 01.04.1945, Side 59

STÍGANDI
FYRSTU GÖNGURNAR MÍNAR
153
lagi. Enda skorti þá sjaldan þær móttökur, að eigi bæru fyllsta
blæ íslenzkrar gestrisni og góðrar aðhlynningar í hvívetna. Var
þá oft þröngt setið og sofið í bæjunum næstu undir heiðunum. —
Ég geri fastlega ráð fyrir því, að lokið sé þátttöku minni í fjár-
leitum um öræfi landsins. En á hverju hausti urn gangnaleytið
beizla hugann gamlar minningar, svo að liann fer hamförum um
fjöll og afdali og fylgist með smölun fjárins til rétta. Því að enn
munu íslenzkar göngur vera með líki sniði og þær voru fyrir 45
árum, þó að margt hafi breytzt. Þó mun gangnasunnudagurinn
hafa alhíða misst gildi sitt sem slíkur. Göngur eru færðar til
meira en áður var, eftir ýmsum ástæðum og atvinnuháttum. Og
bærinn, sem ég átti heima á þá, og mörg ár þar á eftir, er ekki
lengur í tölu byggðra býla, s\’o að ekki njóta gangnamenn hlýrrar
móttöku þar nú.--------
Hins vegar er enn ekki lokið þeirri göngu, sem ég lagði upp í
fyrir 55 árum. En sennilega hefi ég nú þegar náð efsta áfanga
þroskabrautar minnar, og kominn nokkuð áleiðis til baka. Hvort
heimkoman sú ber upp á íslenzkan réttardag, er eftir að vita. —
Fylking þeirra manna, sem lagði af stað í hinar misheppnuðu
göngur á Hofsafrétt haustið 1899, er nú farin að þynnast. Þó eru
nokkrir þeina enn á lífi, og sumir fara jafnvel í göngur enn, og
hafa gert svo ílest eða öll liaust síðan. Þeir verða búnir að svara
fullum gangnaskilum hér, þá yfir lýkur.
Aðrir eru þegar horfnir alfarið héðan, — komnir heirn úr sín-
um göngum. Svo er og um margt annað samferðafólk mitt frá
þeim árum. Hvaða móttökur hefir það fengið? Og hverjar fæ ég?
Mundu þær verða eitthvað ldiðstæðar þeim, sem gangnamenn-
irnir fengu, þegar þeir komu heirn úr haustleitum sínum, hvíld-
arþurfandi og svefnlitlir? Og mun ég ef til vill mæta þar mildu
viðmóti og hlýju handtaki hinna horfnu — heimkomnu, — jreirra,
„sem barn ég þekkti fyrr.“?
A gangnasunnudaginn 1911.