Stígandi - 01.04.1945, Qupperneq 66

160
VEGIR ÖRLAGANNA
STÍGANDI
tuttugu hermenn albúna að ráðast á samsærismennina, þegar
þeir kæmu.
En einhverra hluta vegna virtust svikararnir hafa breytt
ákvörðunum sínum lítillega. Þegar hinn konunglegi vagn var
kominn að Kristófersgötunni, sem er nokkru nær höllinni en
Esplanadegatan, kom Desrolles með hóp manna á móti honum,
og þeir réðust þegar að vagninum. Varðmennirnir á vagninum
höfðu ekki átt von á árásinni svona snemma, svo að þetta kom
dálítið flatt upp á þá. Samt stukku þeir niður af vagninum og
börðust hraustlega. Hávaðinn og vopnabrakið dró að sér atliygli
Tetreaus höfuðsmanns og manna lians, og þeir komu þjótandi
niður götuna til hjálpar. En á meðan liafði hinn æðisgengni
Desrolles rifið upp hurðina á konungsvagninum, miðað byssu
sinni á dökklædda manninn, sem í honum sat, og hleypt af.
Nú þegar þessi konungholli liðstyrkur var kominn á vettvang,
endurómaði gatan af köllum og stálaglamri, en hestarnir fældust
og stukku af stað. Á svæflunum í vagninum lá líkið af aumingja
falskonunginum og skáldinu, föllnu fyrir kúlu úr skammbyssu
markgreifans af Beaupertuys.
AÐALVEGURINN
Þrjár raslir lá vegurinn þráðbeint, en þá fór að vandast málið.
Þar kom Davið að vegamótum, þvi að annar og miklu breiðari
vegur kotn þar saman við liinn, svo að þeir mynduðu rétt horn.
Davið stóð nokkra stund óráðinn og settist svo á vegbrúnina til
að lwila sig.
Hann vissi ekki, livert þessir vegir lágu. Báðir virtust liggja
út í heiminn, fullan af hættum. Og meðan liann sat þarna varð
honum litið á skæra stjörnu, sem liann og Yvonne höfðu eignað
sér. Hún minnti hann á Yvonne og hann fór að velta því fyrir
sér, livort liann hefði nú ekki verið helzt til fljótur á sér. Hvers
vegna ætti liann að vera að yfirgefa hana og heimili sitt, þótt
nokkur beiskyrði færu þeirra á milli? Var ástin þá brothætt eins
og gler, svo að afbrýðissemin, sjálfur prófsteinn hennar, gæti
molað liana? Morgunstundin læknaði oftast nær hugarangur
kvöldsins. Enn jrá hafði hann nægan tírna til að snúa við heim,
án þess að nokkur í Jjorjiinu Vernoy vissi. Hann elskaði Yvonne.
Þar sem liann hafði alltaf átt heima, gat hann skrifað kvæðin sín
og orðið hamingju aðnjótandi.