Stígandi - 01.04.1945, Qupperneq 69

STÍGANDI
VEGIR ÖRLAGANNA
163
var eins og ormur, sem borar sig inn í hnotskurn til að leita að
kjarnanum.
Davíð fór allur hjá sér innan um þessi ógrynni af bókurn. Hann
hafði suðu fyrir eyrunum og liugsaði með sjálfum sér, að annar
hvor maður í heiminum hlyti að skrifa bækur.
Herra Bril var að enda við að lesa síðasta kvæðið. Síðan tók
liann af sér gleraugun og Jrurrkaði þau með vasaklútnum.
„Hvernig líður Papineau vini mínum?“ spurði hann.
„Hann er við beztu heilsu," svaraði Davíð.
„Hvað eigið þér margar kindur, lierra Mignot?“
„Þær voru þrjú hundruð og níu, þegar ég taldi þær í gær. Ég
liefi orðið fyrir ýmsum óhöppum með hjörðina. Þær eru nú ekki
orðnar fleiri eftir en þetta af átta hundruð og fimmtíu.“
„Þér eigið eiginkonu og heimili og hafið lifað í allsnægtum.
Kindurnar gáfu af sér góðan arð. Þér rákuð þær út í hagann, önd-
uðuð að yður hreinu loftinu og voruð ánægður. Meðan þér gættuð
hjarðarinnar, gátuð þér legið og hvílt yður og hlustað á svart-
þrastasönginn í lundinum. Er þetta ekki rétt hjá mér?“
„Jú,“ svaraði Davíð.
„Ég er búinn að lesa öll kvæðin yðar,“ mælti herra Bril og
horfði í kringum sig á allar bækurnar, eins og liann væri að leita
að einhverju. „Lítið þér út um gluggann þarna, herra Mignot.
Segið mér, hvað þér sjáið þarna uppi í trénu.“
„Ég sé hrafn,“ sagði Davíð.
„Þetta er fuglinn, sem hjálpar mér, þegar mig langar til að
svíkjast um að gera skyldu mína,“ sagði herra Bril. „Þér þekkið
þenna fugl mætavel, herra Mignot. Hann er lieimspekingur lofts-
ins. Hann er hamingjusamur og sættir sig við hlutskipti sitt. Akr-
arnir veita honum allt, sem liann þarfnast. Hann syrgir það aldr-
ei, þótt fjaðrirnar lians séu ekki eins skrautlegar og fjaðrir gull-
þrastarins. Og þér liafið lieyrt, hvernig liljóðin Iians eru, herra
Mignot. Haldið þér, að næturgalinn sé nokkuð ánægðari?"
Davíð stóð á fætur. Hrafninn krunkaði óþýðlega úti í trénu.
„Ég þakka yður fyrir, herra Bril,“ mælti Davíð seinlega. „Var
þá ekki einn einasti næturgalatónn innan um allt gargið?“
„HannJiefði ekki getað farið frarn hjá mér,“ svaraði herra Bril
andvarpandi. „Ég las hvert orð. Þér verðið að láta yður nægja að
sjá það. Reynið aldrei oftar að yrkja."
„Ég þakka yður fyrir,“ sagði Davíð aftur. „Og nú fer ég aftur
Iieim til kindanna minna.“
11»