Stígandi - 01.04.1945, Side 70

164
VEGIR ÖRLAGANNA
STÍGANDI
„Ef þér viljið borða með mér,“ sagði herra Bril, „og þér takið
þetta ekki of nærri yður, skal ég útskýra þetta betur.“
„Nei,“ sagði skáldið, „ég verð að flýta mér lieim og hugsa um
kindurnar mínar.“
Hann þrammaði sömu leið og hann liafði komið heim til Ver-
noy með kvæðin sín undir hendinni. Þegar hann var kominn inn
í þorpið, fór iiann inn í fornsölu, en hana átti Zeigler nokkur,
Gyðingur frá Armeníu, er seldi allt, sem liann gat náð í.
„Vinur minn,“ mælti Davíð, „úlfarnir í skóginum ásækja kind-
urnar rnínar í brekkunum. Eg þarf að fá byssu til að verja þær.
Hvernig byssur liefir þú?“
„Þetta er óhappadagur fyrir mig, Davíð vinur,“ sagði Zeigler,
„því að ég sé, að ég verð að selja þér byssu, sem ég verð að láta
fyrir minna en tíunda hluta þess, sem hún raunverulega kostar. í
vikunni sent leið keypti ég af umferðasala lieilt vagnhlass af ýms-
um munum, sem liann hafði keypt á uppboði hjá erindreka krún-
unnar. Það var boðin upp liöll og allar eignir einhvers tigins
manns, senr liafði verið rekinn í útlegð fyrir samsæri gegn kon-
unginum. Hér eru margar valdar byssur. Þessi skammbyssa — ó,
þetta vopn mundi enginn konungssonur þurfa að skammast sín
fyrir — ég skal iáta þig Iiafa hana á aðeins fjörutíu franka, þó að
ég stórtapi á sölunni. En ef til vill er einhver önnur —“
„Þessi mun duga,“ sagði Davíð og henti peningunum á búðar-
borðið. „Er hún hlaðin?“
„Eg skal hlaða hana,“ sagði Zeigler. „Og ef þú bætir tíu frönk-
um við, skal ég láta þig liafa púður og kúlur í viðbót."
Davíð stakk skammbyssunni á sig og gekk síðan heim til sín.
Yvonne var ekki heima. Upp á síðkastið hafði hún alltaf verið að
slæpast hjá nágrönnunum. En það logaði eldur í ofninum í eld-
húsinu. Davíð opnaði ofnhurðina og stakk kvæðunum í eldinn.
Þegar þau blossuðu upp, heyrðist snarkandi, óþýðlegt hljóð í ofn-
pípunni.
„Sörigur hrafnsins!“ sagði skáldið.
Hann fór upp í loftherbergið sitt og lokaði dyrunum. Það var
svo hljótt í þorpinu, að fjöldi fólks heyrði skotlivellinn úr stóru
skammbyssunni. Það þyrptist þangað heim og upp stigann, því
að það varð strax vart við reykinn, sem lagði þaðan.
Mennirnir lögðu lík skáldsins í rúmið hans og hagræddu því til
að reyna að hylja sundurtættu fjaðrirnar á aumingja svarta hrafn-