Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 67

sem ylaði andrúmslofiið. Svo hafði hún rödd, sem varð eins og
vorregn fyrir veikburða nýgræðing, sem langaði til að fara að
gróa einhvers staðar inni í sálinni.
Menn vita, að þær hlutu að lijúkra gesti sínum til skiptis,
mæðgurnar.
Það eru til lögmál í lífinu.
Eitt þeirra féll nú yfir á þessum stað.
Býlið Sauðhúsagerði lagðist í eyði með vorinu. Þær fluttu
sig úr sveitinni yfir í byggðina, sem er hinum megin við Bæjar-
fjallið, og tóku þar væna jörð til ábúðar.
Einhver annar maður en Áslákur varð yfirvald á Stórabakka
eftir þáverandi sýslumann. Áslákur fluttist líka eitthvað burtu.
Þetta er útreiknað, sögðu menn. Ekki getur blásnauð ekkjan
sett sig niður af sjálfsdáðum.
Svo fréttist handan yfir fjallið um sumarið, að þar hefði
orðið hjónavígsla.
En ekki var séra Sigtryggur beðinn að vera þar nærstaddur,
enda var það í öðru prestakalli.
Árferði 1849.
Tíðarfar frá nýári til vetrarloka var víðast um landið bærilegt. Vorið þurrt
og svalt með næturfrostum langt fram eftir sumri. Varð gróður seinn, en þó
grasvöxtur að lokum víðast hvar nær meðallagi. Nýting á Iteyjum góð, Jtar
tii í ágúst, að rigningar hófust í Skagafirði og á Vesturlandi, en í Þingeyjar-
sýslu og eystra varð minna ntein að. Og syðra gekk heyaflinn að óskunt.
Haust var hagstætt og góðviðrasamt og sömuleiðis vetur til ársloka.
Hafís kom enginn.
Fiskafli var hinn bezti kringum allt land og hélzt víða við, bæði nyrðra
og syðra, allt fram undir jól.
(Annáll 19. aldar.)
STÍGANDI 137