Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 82

að þær muni færa þeirn meira lífsauðgi en nokkurri þeirri kyn-
slóð, er áður hefir lifað í þessu landi, miðaldra fólkið skoðar þetta
vélavald eins og óviðráðanlegan breka, sem yfirþaðhljótiaðganga,
En það mun sannast, að til vélanna sjálfra sækir enginn gleði eða
lífsfyllingu, nerna rétt meðan verið er að ná valdi yfir þeim. Þá
veitir sigurgleðin að vísu sína lífsfyllingu, en síðan ekki söguna
meir. Hitt má vona, að vélarnar geti síðar veitt frelsi og tóm til
þess að leita lífsfyllingar, þar sent hana er raunverulega að finna:
í sambúðinni við hina lifandi náttúru, menn og dýr. Þessa má
þegar sjá merki meðal hinna auðugri kaupstaðarborgara hér á
landi. Þeir vdfða nú lielzt til þess að eiga og njóta íslenzkra góð-
hesta, flestir beztu íslenzku reiðhestarnir eru komnir til Reykja-
víkur og Akureyrar, eða næsta nágrennis þeina bæja. Þar eru nú
lielzt menn, sem kunna með þá að fara og kunna að njóta þeirra.
Þó að gömlum sveitamönnum kunni að þykja það lygilegt, þá er
það svo, að í kaupstöðunum okkar fær íslenzki góðhesturinn helzL
að njóta lífsins, kosta sinna og afreka, eins og málum er nú kom-
ið. Mætti það ekki verða svo, að hann fengi einnig að njóta lífsins,
kosta sinna og afreka í sem flestum borgum og á auðugum sveita-
setrurn um gervalla Evrópu og um Vesturheim? Þá fyrst fengi
hann það hlutverk, sem mundi tryggja framtíð hans og vaxandi
gengi um aldir. Og þá mundi hann enn að nýju verða gleðivald-
ur, uppspretta ótæmandi fagnaðar í íslenzkum sveitum, því að
þaðan mundi stofninn sækja næringu í rætur sínar.
Til þess að þetta megi verða, þarf aðeins tvennt: Annað, að ís-
lenzki góðhesturinn hafi yfir slíkum kostum að búa, að jafngóðir
eða betri verði ekki annars staðar fundnir. Hitt, að þeir menn séu
til í sveitum á íslandi, sem færir séu um að búa hann að heiman.
Hinu fyrra trúa flestir íslenzkir hestamenn, og þeir þekkja ís-
lenzka góðhestinn bezt. Segja má, að þá vanti flesta skilyrði til að
bera íslenzka góðhestinn saman við erlenda góðhesta og séu að því
leyti ekki dómbærir, en þeir líka, sem þessi skilyrði liafa, halda því
fram, surnir a. m. k., að íslenzki góðhesturinn búi yfir sérstökum
kostum, sem annars staðar verði ekki auðveldlega fundnir jafn
góðir. Einn hinn fróðasti og vitrasti hestamaður, sem uppi hefir
verið hér á landi, Theodór Arnbjörnsson, skýrði þetta fyrirbæri á
þann hátt fyrir mér, að forfeður okkar ntundu hafa náð í arabiska
gæðinga til íblöndunar hrossastofni sínum. Á fyrstu öldum ís-
lands byggðar lágu víkingaleiðir frá Svíþjóð yfir Rússland til
hinna arabisku ríkja sunnan við Svartahaf og Kaspíuhaf, og frá
152 STÍGANDI