Stígandi - 01.03.1949, Blaðsíða 70

TEBOLLINN
Eftir HJALMAR SÖDERBERG
Mér er sagt, að góðir og gildir borgarar í Englandi geti átt það
á liættn að líða alvarlegan álitshnekki, ef þeim verður það á að
drekka brennivín eða aðra sambærilega drykki á mannamótum.
Nú, sinn er siður í landi hverju. Ég fékk all-óþyrmilega útreið í
gærkvöldi vegna ,þess, að ég ætlaði að drekka tebolla á veitinga-
húsi. • . . já, það skiptir ekki máli, livaða veitingahús það var.
Þannig er mál með vexti, að*ég er í þann veginn að slá botninn
í skáldsögu í tveimur bindum, þar sem ég mun fletta ofan af öll-
um hégómanum í lífi borgaranna. Það vantar bara seinasta kal l-
ann, og ég liafði einmitt ásett mér að skrifa liann í gær. Ég fór
þess vegna á fætur klukkan átta um morguninn, og settist snögg-
klæddur og logandi af innblæstri við skrifborðið og byrjaði:
„Októberrökkrið grúfði yfir borginni, og haustregnið. . . . “ Ég
var ekki lengra kominn, þegar síminn hringdi. Það var vinur
minn einn, sem vantaði peninga — hreinustu óveru, þúsund
krónur —, en hann varð að fá þá strax. Ég gat auðvitað ekki sagt
nei, og þar sem enginn var við hendina að senda, varð ég að fara
sjálfur. Eg fór því — og á bakaleiðinni, þégar ég var í þann veginn
að ganga inn úr dyrunum, rakst ég á annan vin minn, sem ók
manna á rnilli í leigubíl og var að stofna nýtt fyrirtæki. Hann
spurði mig, hvort ég væri ekki til í að taka að mér gjaldkerastarf-
ið. Ég kunni ekki við að segja blákalt nei, það hefði semsé getað
móðgað hann. Ég féllst þess vegna til að byrja með á að borða með
honum morgunverð til þess að ræða málið í ró og næði. Fyrst luk-
um við vitanlega morgunverðinum, og svo tókum við að ræða
málið. Klukkan var orðin tvö, og við vorum í þann veginn að
komast að endanlegri niðurstöðu, þegar vinnukonan okkar, sem
á óskiljanlegan hátt hafði tekizt að snuðra mig uppi, vatt sér inn
úr dyrunum og tilkynnti mér, að tengdamóðir mín lægi fyrir
dauðanum. Tengdamóðir mín átti heima langt vestur í bæ; ég
náði mér því í bíl og ók þangað. Það stóð heima, tengdamóðir
mín lá í raun og veru fyrir dauðanum; en hún dó ekki fyrr en um
sexleytið. Loksins gat ég nú farið heim og lokið við að skrifa skáld-
söguna. . . . Ég staldraði við af gömlum vana fyrir utan slifsabúð-
ina til þess að athuga, hvort þar væri nokkuð nýstárlegt í gluggan-
140 STÍGANDI