Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2002, Qupperneq 72

HOLMFRIÐUR GARÐARSDOTTTR
veru sem veit hvað hún tdll og gerir það sem gera þarf til að fullnægja
eigin hvötum. Hún situr ekki og bíður eftir riddara á hvítum hesti, hún
fer, leitar hans og fær hann til að framkvæma það sem hún hefur áhuga
á að prófa. Hún er sjálfsþjónandi kynvera sem biðst ekki afsökunar á
kynhvöt sinni. Þvert á móti er hún vergjöm og leitast við að fullnægja
þörfum sínum.
Skáldkonan Susanna Silvestre (f. 1950) fjallar gjarnan um konur sem
mæður (oftar en ekki einstæðar mæður) og gerir stöðu og aðbúnað
þeirra í argentínsku samfélagi að sérstöku umtalsefni. Skáldsögur henn-
ar byggja á sjálfsævisögulega tengdum reynslusögum og þannig er við-
fangsefni fyrstu skáldsögu hennar, Ef ég dey fyrst (Si yo muero primero,
1991) uppvaxtarár ungrar stelpu í fátækrahverfi Buenos Aires borgar.
Hún segir ífá því hvernig er að vaxa úr grasi sem kona í því umhverfi og
hvernig það felur í sér stöðuga vörn um eigin líkama. Hún lýsir leit
stelpunnar að athyglisverðum fyrirmyndum í lífi sínu og vaknandi með-
vitund um vald eigin líkama í samskiptum við karla. I stað þess að bogna
og beygjast undir karlveldið notar hún og nýtir sér þær leiðir sem henni
em færar sem kona.
I skáldsögunni Mikil ást á enskn (Mucho amor en inglés, 1994) fjallar Sil-
vestre um konu sem hefur fikrað sig upp þjóðfélagsstigann með náms-
gráðu og hjónabandi, en sem stendur í bókarbyrjun uppi sem einstæð
móðir. Hún er í stöðugri baráttu við afskiptasemi umhverfisins sem
treystir henni ekki fyrir hlutverkinu. Kona og móðir sem kemst af án
fulltingis karlmanns í miðstéttarsamfélagi Argentínu er bæði ögrtm og
ógn. Karlveldið ræðst gegn henni með öllum tiltækum ráðum og Silvest-
re afskræmir með glettinni paródíu örvæntingarfullar tilraunir karlstýrðs
samfélags til að brjóta vaknandi sjálfsvitund kvenna á bak aftur.
En eins og ég sagði er fyrsta hjónaband fólks eins og tilkynn-
ing um fleiri og þess vegna finnst mér rétt að taka ffam að ég
er ekki í neinu hjónabandi um þessar rnundir. Eg er án karla
eða eiginmanna og rnóðir mín talar ekki við mig. Systur mín-
ar hringja sjaldan og vinina hitti ég ekki oft og ég treysti þeim
ekki fyrir mér. En ég hef sjaldan haft það betra (bls. 21).
Þegar læknirinn kom til baka hélt hann á sprautu sem var nógu
stór fyrir afturendann á belju, hún virtist jafh breið og fram-
handleggurinn á honum sjálfum og jafnlöng og hálsinn á mér.
7°