Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2002, Page 109

KENNSLUÞJONAR OG NAMSNEYTENDUR
Hér er dregin upp helst til einföld andstæða milli „upprunalegrar“
menningarfræði og stofnananna sem kæfa markmið hennar. Varkárni
mín gagnvart þessarri stofnanafælni málsmetandi höfunda á borð við
Williams, Giroux og Grossberg er til komin af því að ég held að hún gæti
jafhvel reynst faginu sjálfu hættuleg. Það er ljóst að helsti snertiflötur
menningarffæðinga (og armarra sem leggja stund á hugvísindin) við hinn
almenna borgara sem hefur akademíuna ekki fyrir „lífsmáta“ er einmitt
kennslustofan. I framhaldsskólum, háskólum og á kvöldnámskeiðum
hafa forsendur, aðferðir og viðfangsefni menningarfræðinnar dreifst um
menntakerfi í mörgum löndum. Heimavöllur menningarfræðinnar er
ennþá kennslustofan, eins og Williams bendir á, en ef hún er jafnffamt
sveipuð nostalgíu (líkt og hjá Williams) eða gerð að tilraunastofu lýðræð-
isins þar sem grafið er undan trénuðum og afturhaldssömum stofhunum
(Giroux) þá er hætta á að í allri þessari upphafningu á upprunanum miss-
um við sjónar á samtíðinni og af þeim aðstæðum sem menningarfræði er
nú ástunduð við.
„En hvað geri ég með þetta fyrir framan 30 manns kl. átta að
morgni?“
Undanfarin sex ár hef ég sttmdað doktorsnám í menningarfræði við
University of Minnesota í Minneapolis. Eg hef starfað sem aðstoðar-
kennari og sjálfstæður leiðbeinandi allan þennan tíma, og kennt bæði
menningarffæði og ritsmíðar. Eg hef nokkrum sinnum aðstoðað við
námskeið með allt að 220 nemendum, en oftast hef ég kennt fámennari,
persónulegri námskeið með 15-25 manns, bæði við menningarfræði- og
enskuskor skólans. Þar af leiðandi er kennsla í menningarfræði mér mjög
hugleikin, þó að ég hafi elcki lagt kennslufræði sérstaklega fyrir mig, enda
myndar kennsla á háskólastigi efnahagslegan grundvöll menningarffæði
í hinum enskumælandi heimi.
Núorðið er það undantekning að greinar og bækur í hugvísindunum
séu skrifaðar af ffæðimönnum sem ekki eru tengdir háskólastofnunum á
einhvern hátt. Við breska og bandaríska rannsóknaháskóla er þess kraf-
greiningar sínar iðulega á þjóðlegu samhengi. Sjá Adam Sitze (væntanlegt) 2003.
„The Trouble V\rith Context,“ Symploke 11:1 (2003). Um vanda alþjóðlegrar menn-
ingarfræði sjá harða gagnrýni Pierre Bourdieu og Louis Wacquant 1999. „On the
Cunning of Imperialist Reason“, Theory Culture ér Society 16:1 (1999), bls. 41-58.