Þjóðlíf - 01.03.1988, Blaðsíða 77

BÍLAR
þessari stærð sem getur rúmað jafn marga.
klæðning í hliðum og þykk gólfteppi gerðu
auk þess sitt til að gefa bílnum hlýlegan blæ.
Mér varð hugsað til þess að hægt er að
halda fund í svona bíl. Allt að níu manna
fund. Eins og hann var búinn þá stundina
voru sæti fyrir fimm, og ágætlega rúmt um
alla. En valkostirnir eru fleiri. Sé fundurinn
sjö manna má fá þverstæðan bekk fyrir tvo til
viðbótar (kostar 20 þús. kr.) og enn fer vel
þokkalega um alla.
Ef enn bætast tveir fundarmenn við er
kostur á sætum fyrir fjóra sem þá snúa baki
að hliðum bílsins aftast í honum. Þar með
eru komnir níu, en ekki á ég von á að fundar-
menn aftur í staldri lengur við en nauðsyn
krefur; sætin og plássið býður ekki upp á
það, enda ekki við að búast. En það er leitun
að bíl af þessari stærð sem getur rúmað jafn-
marga. Verktakar sem þurfa að flytja vinnu-
hópa og skólabílstjórar í dreifbýlinu sem
þurfa ekki að aka börnunum þeim mun
lengri veg skyldu huga að því.
Þá er þess að geta að rýmið aftan hins
venjulega aftursætis gefur verulegt pláss fyrir
farangur, ef engum sætum er þar fyrir kom-
ið, svo ekki sé talað um það pláss sem gefst
þegar aftursætið er fellt niður. f>á er kominn
til sögunnar sendibíll.
FYRIR FÁUM ÁRUM HVÍLDU ALLIR
JEPPAR Á SJÁLFSTÆÐRI GRIND,
þ.e.a.s. að undirvagninn, með vél, drif-,
stýris- og fjöðrunarbúnaði var ein heild og
yfirbyggingin skrúfuð ofan á sem önnur
heild. Nokkrar jeppategundir eru þannig
enn, en í sumum þeirra nýrri er burðurinn og
styrkurinn fólginn í yfirbyggingunni, eins og
gerist með flesta nýrri fólksbfla, og eiginleg
grind í hefðbundinni merkingu lítt eða ekki
fyrir hendi. Jeppakallar deila auðvitað af
niikilli festu um kosti og gaila þessara tveggja
gerða. Trooperinn er hefðbundinn í þessu
tilliti, yfirbyggingin hvflir á mjög sterklegri
grind. Hann er hins vegar frábrugðinn gömlu
jeppunum að því leyti að sjálfstæð fjöðrun er
á hvoru framhjóli, í stað hefðbundins búnað-
ar þar sem framhjólin sitja hvort á sínum
enda á heilum ás, en það hefur í för með sér
að högg á annað hjólið hefur áhrif á allan
öxulinn og þar með hitt hjólið.
Sú tilhögun sem er í Troopernum ryður sér
æ meir til rúms og hefur ótvíræða kosti hvað
varðar akstureiginleika, en hefðbundna
fyrirkomulagið gerir hins vegar kleift að
hækka bílinn upp (auka bilið milli grindar og
yfirbyggingar), og setja undir hann mun
stærri dekk. Það er aftur erfitt viðureignar
þegar sjálfstæð fjöðrun er á framhjólunum.
Trooperinn hefur reyndar það rúmar hjól-
skálar að koma má undir hann töluvert stærri
dekkjum án breytinga og með því má hækka
hann nokkuð, hafi menn þörf fyrir það. Það
er þó ljóst að Isuzu Trooper verður ekki
háfætt jöklatryllitæki, fremur en aðrir þann-
ig byggðir jeppar.
EKKI ER VERJANDI AÐ REYNSLU-
AKA JEPPA án þess að skemmta sér svolítið
í torfærum: Snjó, drullu, bröttum brekkum
og öðrum vegleysum. Á svo splúnkunýjum
bfl hlýtur maður þó að fara varlega og lætur
aldrei reyna á til fulls. En engu að síður
dugði reynsluaksturinn til þess að staðfesta
prýðilega hæfileika Troopersins í þessum
efnum. Sérstaklega þótti mér fjöðrunin skila
góðu verki; hún er hæfilega mjúk á venjuleg-
um vegi, en þó ekki það mjúk í torfærum að
undirvagninn skelli niður eða bíllinn velti um
of. Dagsdaglega ek ég á jeppa með gamal-
dags fjöðrun (heilum ásum að aftan og fram-
an) og munurinn var umtalsverður, Troop-
ernum í hag. Þetta kemur ekki síst til góða á
þjóðlegum vegum þar sem hola er við holu,
og sé ekki hola þá er a.m.k. kröpp beygja
með þvottabretti; við slíkar aðstæður mátti
aka ótrúlega hratt án þess að örygginu væri
fórnað.
Auk þess er Trooperinn það langur milli
hjóla að hann skvettir ekki til rassinum þegar
svona stendur á, eins og jeppar með hefð-
bundnu lagi hafa tilhneygingu til að gera. Að
þessu leyti er hann í flokki með t.d. lengri
gerðinni af Mitsubishi Pajero, sem sagt mik-
ill „keyrslubfll" hvort sem vegur er góður
eða vondur, og nýtur sín nánast betur eftir
því sem vegurinn er verri.
Og hann rann ljúflega í framdrifið og lága
drifið með aðstoð lítillar stangar í gólfi við
hlið gírstangar.
FYRR í ÞESSARI GREIN GAT ÉG ÞESS
að spurning hefði vaknað við fyrstu kynni
um vélarafl Troopersins. Satt að segja fannst
mér hann dálítið kraftlaus. Sú skoðun
breyttist reyndar nokkuð eftir því sem við
kynntumst betur, ekki þó vegna þess að
Trooperinn yrði kröftugri, heldur vegna þess
að bílstjórinn lærði betur að leika á bensín-
gjöf og gíra. Þar verð ég aftur að vitna til þess
bfls sem ég ek að jafnaði og er búinn sex
strokka amerískum „togara“, hefur sem sé í
sér fólginn mikinn kraft við lágan snúning.
Vélin í Troopernum sem ég hafði undir
höndum hefur að vísu álíka mörg hestöfl, en
meiri snúning þarf til að leysa þau úr læðingi.
Þarna koma því líka til viðjar vanans. Með
2.3 lítra bensínvélinni hefur Trooperinn al-
veg nægjanlegt afl til flestra verka, séu gír-
arnir notaðir rétt. Hinu er ekki að leyna að
hann er ugglaust töluvert skemmtilegri með
2.6 lítra vélinni sem hefur það snúningsvægi
(tog) til viðbótar sem ég saknaði á stundum,
sérstaklega í framúrakstri á góðum vegi.
Gallinn er bara sá hvað hann verður miklu
dýrari með þeirri vél.
Á ÞVÍ LEIKUR EKKI VAFI að Isuzu
Trooper er mjög frambærilegur bfll sem sam-
einar kosti fólksbfls og jeppa án þess að það
sé á kostnað torfærueiginleika og styrkleika,
að því er best verður séð. Hann hlýtur því að
blanda sér í samkeppnina um þær gerðir bif-
reiða sem henta að mörgu leyti betur en
aðrar gerðir hérlendis: Lipur í bænum, renn-
ur ljúft og hljótt eftir góðum vegum, líður
enn betur á vondum vegum og notadrjúgur í
snjó og vegleysum. Og rými innandyra er
feikinóg, sæti fáanleg fyrir allt að níu manns,
tæknilegur búnaður prýðilegur og vélarafl
nægjanlegt. Sem sagt góður alhliða brúkun-
arhestur fyrir menn og konur. Hvað verð
snertir er hann líka samkeppnisfær, þó ekk-
ert ódýrari en sambærilega búnir jeppar.
Þeir sem hafa efni á bíl sem sameinar alla
þessa kosti hljóta að skoða Isuzu Trooper,
jafnt og hina sem ef til vill eru þekktari.
Ásgeir Sigurgestsson
77