Þjóðlíf - 01.11.1988, Blaðsíða 70

UPPELDISMÁL
„Ég hef líka orðið vör við
að börn skipta oft um
skóla. Ég man eftir níu
ára gömlu barni sem
hafði verið í fimm
skólum..“
Sjö ára og sjálfala
Austurbæjarskólinn er oft talinn vera erf-
iður skóli. Skólahverfið, sem er gamli Aust-
urbærinn, er blandað og í því eru margar
litlar leiguíbúðir. Vilborg segir að það hafi
ekki verið kannað hvort börn í þessum skóla
hafði það erfiðara en í öðrum skólum, ekki
frekar en annað sem snerti hag barna. „Eg
vona hins vegar að ástandið hér sé verra en í
öðrum skólum. Ef svo er ekki er ástandið
mjög slæmt. Með þessu er ég ekki að segja að
skólinn sem slíkur sé slæmur, þvert á móti
finnst mér hann að mörgu leyti mjög góður.
Hér er gott og samstillt starfslið.“
Vilborg segist verða mikið vör við það í
starfi sínu að börnin hafi það ekki gott. „Þau
leita til mín, ekki af því þau séu meidd eða
lasin, heldur af því þeim leiðist og líður illa.
Þau koma stundum og spyrja hvort þau megi
ekki horfa á mig vinna. Þau eiga erfitt með
að tala um erfiðleika sína en mörg hver eru
með lykla og það er enginn heima. Sum eru
jafnvel ekki einu sinni með lykil heldur eiga
að bíða úti eða hjá kunningjunum. Eg man
eftir sjö ára barni sem átti að bjarga sér í þrjá
tíma eftir að skólanum lauk þangað til móð-
irin kom heim úr vinnu. Égræddi við móður-
ina og var henni sammála í því að barnið gæti
farið sér að voða heima fyrir. En það tók mig
langan tíma að fá hana til að skilja að það
væri ekki sjálfsagt mál að sjö ára barn þyrfti
að bjarga sér sjálft. Hún sagðist þurfa að
vinna allan daginn og barnið var á biðlista á
yfirfullu skóladagheimili.
Svona lagað gerist hvorki vegna þess að
fólk hafi ekki nægar upplýsingar né að það sé
vont í eðli sínu. Það er einfaldlega búið að
sætta sig við örþrifaráðin sem það neyðist til
að grípa til ef dæmið á að ganga upp. Auðvit-
„Ég hef fengið til mín 9
ára börn sem þjást af
vöðvabólgu og
stöðugum höfuðverk og
ég hef heyrt af 6 ára
börnum með
vöðvabólgu..."
að hafði þessi kona áhyggjur af barninu sínu
en hún þurfti að vinna til að sjá því og sjálfri
sér farborða. Þetta er bara látið viðgangast
eins og svo margt annað. Það á ekki að vera í
lagi að foreldrar vinni allan daginn.
Ég hef líka orðið vör við að börn skipta oft
um skóla. Ég man eftir níu ára gömlu barni
sem hafði verið í fimm skólum. Fólk segir
sem svo að þetta sé allt í lagi, börn séu svo
fljót að aðlagast og eignast nýja vini. En það
er ekki þannig, þau verða öryggislaus af
stöðugum breytingum á umhverfi. Þetta á
fólk erfitt með að skilja en því finnst sjálfsagt
að halda í sama heimilislækninn.“
Börnin aldrei spurð
— Af hverju stafar þetta skilningsleysi
fólks?
„Það er erfitt að segja en ein skýringin er
eflaust hve margir eru óánægðir í húsnæðis-
málum. Fólk linnir ekki látunum fyrr en það
kemst í 200 fermetra einbýlishús. Það spyr
aldrei þeirrar spurningar hvort sé barninu
nauðsynlegra að hafa sérherbergi eða hafa
foreldrana stundum heima. Forgangsröðin
getur stundum verið dálítið skrýtin. Ég man
eftir foreldrum sem höfðu ekki efni á að
kaupa gleraugu handa barninu sínu. Um
70