Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Side 33

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
215
er hræðslan við skáldin. Þeir vita, að djúpt i vitund
þjóðarinnar býr virðingin fyrir skáldunum. Þeir vita
um mátt skáldanna, mátt listarinnar og' bókmenntanna
til þess að glæða hugsjónir liennar, réttlætisvitund og
siðgæði, tendra betjuskap og manndóm. Meðan beztu
skáldin fá að lala frjáls til þjóðarinnar, verður bún
ekki brakin út í kviksindi forbeimskunar. Það þarf
að afmá áhrif skáldanna, brjóta niður vald þeirra yfir
hugsun Islendinga, áður en þeir verði gerðir að fábján-
um, sem fylgi eftir kúgurum sínum í blindni. Þess vegna
eru skáldin bötuð og ofsótt.
Næstu ár munu skera úr því, bvort það verða þjóð-
in og skáldin, sem sigra, eða þeir, sem berjast nú bal-
rammast bæði gegn þjóðinni og skáldunum.
Sarójan:
Harri.
Sá drengur var mestur í beimi. Hvað sem liann snerti
varð að peningum, ’og þegar hann var fjórtán ára, átti
bann á sjöunda hundrað dollara í Dalabankanum, pen-
inga sem liann bafði grætt sjálfur. Hann var skap-
aður til að verzla. Atta eða níu ára gamall liringdi bann
dyrabjöllunum og sýndi liúsfrevjum fagrar litmyndir
af Jesú Ivristi og öðru helgu fólki -— frá Hlutafélaginu
Nýungagerðinni í Tólidó i Óhæó — fimmtán sent hvert,
fjögur fyrir bálfan dollar. „Frú,“ var bann vanur að
segja þó bann væri ekki eldri, „þetta er Jesús Sko..
Er þetta ekki lagleg mynd? Og elcki nema fimmtán
sent. Þetta er Páll, lield ég. Kannski Móises. Þér kann-
izt við þá. Þeir eru úr biblíunni.“