Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Blaðsíða 35

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
217
rauðu eða bláu eða einhverjum öðrum björtum lit, og
seldi þá síðan strákum úr gagnfræðaskólanum þrisvar
eða fjórum sinnum dýrara en liann liafði keypt þá.
Hann fyllti kaupstaðinn af notuðum bílum, rauðum,
bláum og' grænum, og öll sveitin í kring var full af
þeim, gagnfræðaskólastrákarnir óku stelpunum sínum
út í sveit á kvöldin og á sunnudögum eftir liádegið, og
allir vita hvérnig það fer. Að sumu leyti var þetta gott
fyrir strákana, nema hvað ýmsir þeirra urðu að gifta
sig löngu áður en þeir höfðu fengið atvinnu, og ýmis-
legt annað kom fyrir, jafnvel verra. Tvær eða þrjár
telpur eignuðust krakka án þess að vita hver liitt for-
eldrið var, af því að tveir eða þrír náungar í notuð-
um bílum voru riðnir við málið. En á þennan rugl-
ingslega liátt eignuðust þó ýmsar stelimanna eiginmann
út af fyrir sig.
Sjálfur hafði Harri engan tíma til að dandalast með
slelpum. Hann hugsaði um það eitt að halda áfram
að græða. Um það hil sem hann var sautján ára, var
liann orðinn þétt-efnaður, og hann virtist vera ein-
iiver prúðhúnasti maður í bænum. Hann fékk föt-
in sín með heildsöluverði af því að lionum datt ekki
í lifandi liug að láta neinn græða á sér. Það var hans
verk að græða. Ef það stóð tuttugu og sjö og fimmtíu
á fötum, þá var Harri vanur að hjóða kaupmannin-
um tólf dollara.
„Vertu ekki að segja mér neitt,“ var hann vanur að
segja. „Ég' veit hvað þessar druslur kosta. Með því að
selja þær á tólf dollara hefurðu tvo dollara og fimmtiu
sent í hreinan ágóða, og það er nóg handa liverjum,
sem er. Já eða nei.“
Hann fékk fötin venjulega fyrir fimmtán dollara,
hreytingar innifalnar. Hann taldi ekki eftir sér að
þjarka í klukkutíma um breytingarnar. Ef jakkinn fór
vel og kaupmaðurinn fullyrti það við hann, þá héll
Harri að kaupmaðurinn áliti hann einhvern grasasna.
15