Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Blaðsíða 6

188
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hvers er hægt a'ð óska sér hærra í list en mega leggja sitt
fram í flutningi slíks verks, — ekki nauðsynlega sem einsöngv-
ari eða stjórnandi, heldur aðeins sem einn hljóðfæraleikaranna
í orkestrinu, ein röddin i kórnum. í brezka útvarpinu 1. desem-
ber var sagt, að það væri ein ástæða til þess, að ekki mætti
þurrka okkur íslendinga burt sem sjálfstæða þjóð, og hún væri
sú, að við ættum skáld og bókmenntir. En þessi söngur var líka
landvörn fyrir ísland. Það hefur ekki oft heyrzt fegurri kórsöng-
ur á íslandi. Ég hef oft hlýtt á Messias erlendis, þar á meðal
i Svíþjóð og Bandaríkjunum, og er vel kunnugur útgáfu Kólum-
bíufélagsins á verkinu á hljómplötum (B.B.C.-kórinn undir stjórn
Sir Tómasar Beechams (frb. Biddsjam)), en ég hef ekki skynj-
að slíka birtu og fögnuð, samfara þaulæfðri nákvæmni, i kórhlut-
um verksins, eins og undir stjórn dr. Yiktors. Þeir hartnær
hundrað söngvarar og hljóðfæraleikarar, sem fórnuðu tómstund-
um sínum i undirbúning flutningsins hátt í ár, eiga skilið al-
þjóðarþakkir fyrir sinn skerf, — og þökk fyrir að þér komuð
(il íslands, doktor Viktor Úrbansson, og gáfuð þessu öndvegis-
verki helgitónlistarinnar voldugt lif á meðal vor, og það væri
óskandi, að vér mættum sem lengst njóta góðs af hinu aðdáunar-
verða starfi yðar í þágu músíkurinnar, sem er list listanna.
H. K. L.
*
Diplómatisk sókn.
Það þótti nokkrum tiðindum sæta í fyrravetur, að ekki hafði
stjórn svokallaðs Menntamálaráðs fyrr tekið fjárveitingar rikis-
ins til bókmennta i sinar hendur en það upphóf, fyrir munn for-
manns síns, með öllu tilefnislausar, óvæntar og óskiljanlegar
árásir á flesta þekktari bókmenntamenn landsins og rithöfunda,
og tók upp úr þurru að saka væntanlega skjólstæðinga sína' i
dagblöðunum um flestar vammir og skammir, sem liægt er að
upphugsa í fljótu bragði, jafnvel bókstaflega glæpi, nefndi skáld
landsins allt frá föðurlandssvikurum niður í föðurniðinga,
og notaði yfirleitt slíka röksemdafærslu, að menn ráku upp stór
augu i ýmsum áttum við lesturinn, gripu sér til höfuðs og
spurðu: Erum við staddir í Timbúktú; eða hvaða vitlausraspit-
ali er þetta? Margir liéldu, að nú hefði loks metið í opinberri
umgengnismenningu og háttvisi náðst — niður á við. En sú
bjartsýni reyndist því miður ekki timabær. Hatursmönnum bók-
menntanna var ekki nóg að sýna, að maður kynni sig gagnvart
fslendingum, nú varð að fara að leika listirnar einnig fyrir iit-
lendum þjóðum, og þá náttúrlega helzt stórveldunum. Það var