Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Side 11

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
193
scm ég var á fundum hjá henni, get ég lagt sáluhjálpareið út
á að hún hafði engin svik í frammi.“ Ef siðan fást órækar sann-
anir — eða t. d. játning miðilsins sjálfs — fyrir því að hún
hafi alltaf „svikið", ekki aðeins i þessi 42 skipti, heldur á hverju
kvöldi í tíu ár, tuttugu ár, þá svarar andatrúarmaðurinn: „Það
getur verið, að Lára miðill svíki alltaf, en hitt get ég lagt eið
út á: Ásta miðill svíkur aldrei.“ Og ef Ásta miðill reynist „svik-
ari“ er svarið: „Það má vel vera, að bæði Lára miðill og Ásta
miðill svíki, en það get ég boðið sáluhjálpareið út á, að ekki
sveik hann Indriði miðill meðan hann var á lífi“ — og ef lík-
ur þykja síðan benda til þess, að Indriði miðill liafi einnig svik-
ið, þá bendir andatrúarmaðurinn á miðilinn frú Píper i Eng-
landi eða Ameríku, „sem aldrei sveik, eða a. m. k. trúði Sir
Oliver Lodge þvi, að hún sviki ekki, og annar eins maður og
hann fer ekki með neina lygi,“ — o. s. frv. endalaust. Það er
af svörum eins og þessum, sem draga má nokkrar ályktanir
um sálarástand venjulegra andatrúarmanna. H. K. L.
*
FORRÁÐAMÖNNUM ÞESSARAR ÞJÓÐAR eru einstaklega mis-
lagðar hendur í hvert skipti, sem þeir koma nærri menningar-
legum málum. Það er engu líkara en þau séu ekki unnin í þeiin
hug, sem gefur sigur í verki. íslenzkum stórskáldum, sem farið er
að sýna svo mikla ræktarsemi dauðum, er framvegis ætluð sú
vegsemd að vera greftraðir á Þingvöllum. Einar Benediktsson
hlaut fyrstur þennan heiður. En þrátt fyrir helgi staðarins sjálfs,
hefur valið á grafreitnum tekizt ákaflega illa, svo að hneisa er
að. Leyfum vér oss i því sambandi að vitna í álit dr. Gunn-
laugs Claessens. í nýjustu ársskýrslu Bálfarafélags íslands skrif-
ar hann á þessa leið:
„í vetur sem leið tók ríkisstjórn íslands ákvörðun um, að fram-
vegis skyldu mestu menn þjóðarinnar greftraðir á kostnað rík-
isins, og sem grafreilur var valinn kirkjugarðurinn eða túnið
á Þingvöllum. í kirkjugarðinum þar liggja kisturnar í vatni, en
á túninu vantar jarðveg ofan á liraunið til þess að þarna sé
forsvaranlegur grafreitur. Þessi ákvörðun ber vott um, að lítil
hugsun liggi hér á bak við.
Hvað gera Bretar í svona tilfelli? Þeir geyma merkustu sonu
þjóðarinnar í helgistaðnum Westminster Abbey. En nú hefur
verið tekin sú ákvörðun, að fyrst verði að brenna líkið, en duft-
kerið skuli síðan varðveitast í Westminster Abbey. Ég vona, að
íslenzk stjórnarvöld sjái sig um hönd, og fari frekar að hætti
Breta, heldur en að hallast að úreltum greftrunarvenjum.“