Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Blaðsíða 24

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
206
En dæmi Halldórs nægir lil að sýna þessa iilið máls
ins.
En ríkið þarf að hafa sínar skrautfjaðrir. Hina
pólitísku foringja hefur tekið það sárt að geta ekki
bent á neitt frambærilegt slcáld sér til vegsemdar. Við
hvert hátíðlegt tækifæri, þegar koma á fram fyrir hönd
þjöðarmnar, eru hókmenntirnar og skáldin það lielzta
til að guma af. ísland er sagnalandið, hin mikla bók-
menntaþjóð, þjóð skáldanna. Og stemningin ris hærra.
Þjóðin elskar og tilhiður skáld sín. Þau eru líf liennar.
Þjóðin á hinar stærstu skyldur við skáld sín. Við þurf-
um að eiga skáld. Við erum dauðir, ef við eigum ekki
skáld. Við þurfum skáld, sem við getum skírskotað
til i ræðum okkar. Við þurfum stórskáld, skáld á móti
Halldóri Iviljan Laxness. Við þurfum þjóðskáld, þjóð-
.sf/ó/viarskáld. Og allt í einu var sem tækifærið kæmi
upp í hendurnar. Það var fyrir tveimur árum. Guð-
mundur G. Hagalín gaf út Sturlu í Vogum. Efnið og
iiöfuðpersónan var nákvæmlega eftir forskriftinni, kom
alveg eins og þakklæti fyrir nýveittan prófessorstitil.
Sturla í Vogum var sönn hetja, gerði livert kraftaverk-
ið af öðru, ákaflega mikill á lofti og duglegur að koma
sér áfram. Hann sá togara í landlielgi, skaut á hann
úr bátnum sínum og rak liann út i hafsauga. Honum
var hoðið að stofna kaupfélag og liann þáði það. Til
þess að fella ekki fé sitt úr lior, tók liann peninga upp
úr kistuliandraða sínum og keypti sér hey fyrir. Þeg-
ar hann var verst stæður, fór liann í bankann og keypti
saumavél handa konu sinni. Þetta var hans fátækt.
Hann barðist við illsku nágrannanna á tvær hendur, en
gekk alltaf með sigur af hólmi, alltaf með hreystiyrði
á vörum. Iiann átti framúrskarandi konu, sem illmenni
girntist, og framúrskarandi hörn. Hér var snilldarsagan
skrifuð. Hér var loksins stórskáldið risið upp, hið mikla
þjóðstjórnarskáld. Nú var að láta hendur standa fram
úr ermum. Nú var að setja verkið i gang. Hvar eru