Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 4

210
TÍMARIT MÁLS OG MENNIXGAR
liluti islenzkra manna til sjávar og sveita er sammála um að
vernda og efla íslenzka tungu og islenzkt þjóðerni, hvað sem það
kostar og hvað sem á gengur. S. Th.
*
HVAÐ VERÐUR NÆSTA GEÐBILUNARFRUMVARP ?
Það, sem liefur auðkennt síðustu alþingi vor, eru hin svo-
kölluðu geðbilunarfrumvörp, sem flutt hafa verið með Ivlepps-
rœðum, langhundum, blámennskuköstum og öðrum herfilegum
látum landslýðnum til skemmtunar. Veturinn 1939—40 var band-
ormurinn sálugi skrípamál þingsins og geðveikismál, en i þeirn
bálki voru ákvæði um ólíklegustu hluti frá þvi að hafa reiðvegi
meðfram akvegum og akvegi meðfram reiðvegum niður í ráð-
stafanir um menningarsjóð, sem þvi jafngiltu að gera stofnun
þessa að nokkurs konar þrælakaupmannastassjón í eyðimörku,
með dauða menn og vofur innanbúðar.
í fyrra snerist geðbilunin um að löggilda eina þrælakaup-
mannastassjón í viðbót undir nafni „viðskiptaháskóla“ og fylgdi
þ'eim málflutningi mikið af unaðslegri Kleppsræðumennsku og
dýrlegir langliundar, sem enduðu á þvi að „skrúllaður“ þing-
eyskur barnakennari, sem langar til að „spila Hitler" hér í bæn-
um, skrifaði leikrit í Tímann um rektor Háskólans, dr. Alex-
ander Jóhannesson.
Síðasta geðhilunarfrumvarp á Alþingi var það, að banna að
prenta sigildar ísienzkar bókmenntir með löggiltri islenzkri
stafsetningu, heldur skuli prenta þær með stafsetningu Wim-
mers frá þeim tímum, að íslendingasögur voru útgefnar í Dan-
mörku til að sanna, að þær væru ritaðar á „oldnordisk“ og af-
sanna, að þær væru ritaðar á íslenzku. Var þessi danska nítjándu-
aldarstafsetning á íslendingasögum vatni ausin á Alþingi og lilaut
í skírninni nafnið „Samræmd Stafsetning Forn“, eins og þegar
Don Quijote tók sápuskál rakarans og skírði hana með mikilli
viðhöfn Riddaralijálm.
Hvað á nú að verða geðbilunarfrumvarp næsta þings? spyrja
menn. Út af hverju megum við eiga von á Kleppsræðum, langhund-
um og blámennskuköstum næst? Þeir, sem gerzt mega vita, segja að
frumvarpið muni vera í smíðum, eða að minnsta kosti þurfi ekki
að kvíða, að á því verði nein tangarfæðing. Það kvað eiga að
lögskipa ákveðinn móðurmálsframburð um land allt. Menn, sem
kunnir eru uppruna sams konar frumvarpa á síðustu árum, telja
sig ekki þurfa að gera þvi á fæturna, liverju framburður sá
verði líkur. Að minnsta kosti mun ekki verða talið til lýta í
þeim malanda, þótt hann verði í köflum dálitið sundurslitinn
af kjöltri og kæmti. Þó mun verða lögfestur sérstakur „sam-