Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 10
216
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
A f turaf: Það kembdi a f t u r a f b á r u n n i.
A f t u r a f: Pósturinn fer bráðum aftur a f s t a ð.
A 111 a ð: Hann komst a 111 a ð 1 a n d a m æ r u n-
u m. Það munar alltað tin krónum.
A 11 t a ð: Það ber allt1) a ð s a m a b r u n n i.
A u s t u r t i 1: Herinn sótti austurtil f 1 j ó t s i n s,
(vesturað fjallinu, norðurá sléttuna, suðurundir liafið).
Austur til: Strákurinn liljóp austur t i 1 s y s t-
kina sinn a.2)
F r a m li j á: Þeir riðu f r a m li j á b æ n u m. Um-
ræðurnar fóru f r a m h j á m é r (þ. e. ég tók ekki eft-
ir þeim).
Fram lijá: Umræðurnar fóru fram bjá mér
(þ. e. í hýbýlum mínum).
Frami: Hún fór framí s t o f u.
F r a m í: Viðræðurnar fóru fram i vinsemd.
F r a m m e ð: Hann gekk f r a m m e ð (þ. e. við hlið-
ina á) s t ú 1 k u n n i til þess að skýla henni fyrir
storminum.
F r a m m e ð: Hann gekk fram m e ð (þ. e. út með)
s t ú 1 lc u n n i.
Frammií: Hún er f r a m m i í eldhúsi.3)
1) Alll er hér lýsingarorö.
2) Forsetningin til felur hér ekki í sér hreina staðar-
ákvörðun einsog hún gerir í fyrra dæminu. Hún þýðir með
öðrum orðum ekki, að strákurinn hafi hlaupið austurá þann
blett, sem sjTstkini hans voru á og numið þar staðar, heldur
er merking hennar nokkurnveginn sú, að hann hafi hlaupið
austur til fundar við systkini sin. Esperanto, sem mun allra
mála nákvæmast í merkingum og notkun forsetninga, myndi
hafa forsetninguna gis i fyrra dæminu, en forsetninguna al
í hinu síðara. Ennfremur er hægt að ganga úr skugga um
þennan merkingarmun með því, að í fyrra dæminu er hægt
að setja forsetninguna að í staðinn fyrir til, en það er ekki
hægt í siðara dæminu.
3) Sleppa má, ef mönnum sýnist svo, endingunni i aft-
anaf atviksorðum, sem fara næst á undan forsetningu, og