Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 33

Guðmundur Böðvarsson:
Stökur um haust.
/ haustkvöldsins logni ég hegrði fallvatnið niða
við holgrafna fokmoldarbakka og slipaða flúð,
ég vissi það flgtja min fjöll út til grgnnkandi miða
og ég fann, lwernig egðingarmglnan var dregin og knúð.
En fögur var jörðin í norðursins nýmánaskini,
án nepju og frosts, gfir mýranna bliknuðu sund
við náttfuglsins kvak, eins og kveðja lil vinar frá vini,
■— og mér vitraðist dýrð þin og blessun, þú friðarins slund.
í ævinnar sóun, úr eyðingarstrauminum svarta,
vort andvarp í barnslegu þrekleysi dyr þínar knýr,
þú hin einasta náð fyrir órólegt titrandi hjarta,
liin einasta náð fyrir veraldir, sjaldgæf og dýr.
Að lifði vor orðstir vér bárum hvers konar byrði,
um blóðuga vegi var mörgum áfanga náð, —
og ef til vill þó var hið eina, sem nokkurs var virði,
hin örstutta gleymandi hvíld, ])ar sem striðið var háð.
Min reiði, mitt hatur og sviði baráttu sára,
hvert sigurtákn mitt, sem var reist yfir annarra nauð, —
hvers virði er það eftir margar miljónir ára?
Ilver minnist þess alls, þegar sólin er löngu dauð?
veganna í landinu. Og því ætti rannsóknarstöð sem þessi
fyrst og fremst að miða að því, að efla fiskirækt lands-
manna í ám og vötninn. Til klakstöðvar þeirrar, sem rækt
væri af rannsóknunnm, og til fiskiræktarstöðvarinnar ættu
allir landsmenn að geta sótt haldgóða þekkingu, sem nú