Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 36

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
borgin — hin fagurlýsta — þeirra eigin heimur. Og það líður töluverð stund
áður en jafnvel sá næmasti þeirra finnur til nærveru einhvers sem er fram-
andi. En þetta segir til sín. Hann kennir einhvers óróleika, sama óróleika og
næmir menn finna oft, þegar einhver sem þeir sjá ekki horfir á þá. Hann ekur
sér í sætinu, ypptir öxlum, gerir sér enn ekki fulla grein fyrir þessum óróleika.
Svo lítur hann skyndilega í kringum sig. Hann ber hönd fyrir augu til að sjá
út í gluggann. Svo rís hann upp, stendur nokkrar sekúndur á báðum áttum,
gengur að glugganum.
Þetta er í miðri gjöf: spilafélagar hans hafa enga ástæðu til að taka eftir
fjarveru hans eða honum sjálfum þar sem hann stendur álútur og blínir út á
götuna. Samt stendur hann þarna nokkuð lengi og grafkyrr. Það sem hann sér
heillar hann, blæs honum í brjóst einhverju sem líkist skyndilegum ótta. Hann
greinir ekki mikið meira en stúlkuandlit sem horfir upp til hans, ungt, frítt, en
afskræmislega fölt og lífvana. Ljós frá bogalampa slær bláleitum blæ á hör-
undið. í þessu dauða andliti lifa augun ein, stór, galopin, eins og þau dreymi,
brennandi af örvæntingu, en jafnvel sú örvænting er í þann veginn að kulna
út. Þetta er sýn sem heldur honum föstum.
Og hún þarna úti? Hún sér aðeins ungan mann, einkennilega hamingju-
saman og birtuljómandi ungan mann sem virðir hana fyrir sér með ótta og
kannski meðaumkun. Ungan mann sem kannski finnur snöggvast til samúðar
með henni, af allt öðru tagi en húsfrú maríumynd völundarhússins hafði að
bjóða. Og allt í einu brosir hún. Brosir, vegna þess að hann er fallegur, brosir,
vegna þess að hann er kannski góður, brosir, vegna þess að henni er svo bjart
fyrir augum, eða vegna þess að þegar allt kemur til alls, þá er það bara eðli-
legt, að ung stúlka brosi við ungum manni.
Brosir og bærir varirnar eins og hún hvisli.
En brosið eykur aðeins á óhugnaðinn. Og hverju getur hún hvíslað öðru en
hæðnisorðum eða klámi. Ungi maðurinn réttir úr sér, strýkur hendinni um
ennið, hleypir í brýnnar. Hann grípur í gluggatj öldin og dregur snöggt fyrir.
Stendur nokkur augnablik hugsi, kallar á þjóninn eða, framreiðslumanninn
(sem er að sínu leyti, ef hægt er, ennþá óaðfinnanlegri en ungu herrarnir),
fær honum pening handa betlistúlkunni þarna úti.
Þar með er vissulega öllu réttlæti fullnægt. Því betlistúlka og peningar eru
óneitanlega það eina sem hugsanlegt er að eigi saman.
Kannski þó ekki alltaf.
Glugginn hættir að skína, betlistúlkan stendur eftir, alltof sljó til að skilja,
226