Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 54

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
á litla krakkaskammbyssu í hendi hennar, fara þokkagyðjurnar að hljóða af
uppgerðar hræðslu. Og litla greifynjan vaknar, hlær, vaknar til þátttöku í
ósviknu kjötkveðjuglensi. Hún lyftir skammbyssunni, miðar á Ij ósahj álminn í
loftinu inni í draugaherberginu. Og glugginn sem skein svo fagurt langt inn í
völundarhúsið slokknar skyndilega.
Hersingin tekur til fótanna, forðar sér inn í völundarhúsið, stanzar til að
hlæja lyst sína. Þetta síðasta kjötkveðjugaman, hvellurinn og fljúgandi gler-
brotin hafa bersýnilega læknað litlu greifynjuna af öllu þunglyndi. Hún þríf-
ur eitt blysið og gengur nú í fararbroddi fyrir þessari kátu hersingu um götur
völundarhússins.
Fyrir Axel sem nú er orðinn þreyttur á að bíða eftir betlistúlkunni, en ráf-
ar samt um í nánd við hótelið, óákveðinn og órólegur, er það vægast sagt ein-
kennileg sýn, þessar leifar af dýrlegum veizlufagnaði í svo nöturlegu umhverfi.
Og það einkennilegasta, að honum finnst, er trúlega litla rókókógreifynj an
sem með ofsalegu fjöri sínu fyllir alla götuna af hlátrum og söng. Hún sveiflar
blysinu yfir höfði sér og flöktandi skinið frá því mótar úr myrkrinu hér og
þar einn og einn vesælan kropp, eitt og eitt tært andlit með samanbitnum vör-
um, þreytt og sljó starandi augu.
Ekkert er eðlilegra en ungi maðurinn víki úr vegi fyrir grímuballsskrúð-
göngunni. Þeir samfundir sem hann nýverið þráði svo heitt fá allt í einu vafa-
samt gildi: hvað sem öðru líður verður að fresta þeim, þangað til hersingin
hefur dreifzt. Hann hörfar þess vegna inn í hliðargötuna og tekur sér stöðu
við kaffihúsgluggann. Frú Grossman situr á sínum gamla stað við vegginn fyr-
ir endanum, og á borðinu stendur hálftæmd kampavínsflaska. Dagurinn — eða
nóttin — hefur verið góður, gott og milt bros frú Grossman. Augnaráð henn-
ar hvarflar um salinn til þess að gæla aftur og aftur við einmana stúlkuna,
innfjálgt og nærgöngult. Þessi vesæla stúlkukind hefur þó að svo komnu
hvorki illt né gott af velviljuðum hugsunum frú Grossman. Með höfuðið sveigt
afturábak hallar hún sér að veggnum og sefur.
Og nú beinast hugsanir og augnaráð frú Grossman í aðra átt. Hersingin frá
grímuballinu streymir inn. Greifynjan sem tveir af herrunum bera á herðum
sér sveiflar rjúkandi blysi sínu. Þjónninn fær mikið að gera. Bústnum flösk-
unum fjölgar stanzlaust, og uppi á borðinu á milli þeirra á rókókógreifynjan
að dansa.
244