Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 55

VÖLUNDARH Ú SIÐ
Þá gerist svolítill atburður, áreiðanlega alvanalegur á þessum stað. Einum
herranna sem er glaður og ör af drykknum finnst, að það nái ekki nokkurri
átt að mannleg vera og þar á ofan kvenmaður skuli sitja þarna ein og yfirgef-
in, án þess að taka minnsta þátt í gleðinni. Semsé gengur hann fram til þeirrar
sem sefur og kyssir hana. En hvort heldur að hún misskilur góða meiningu
hans eða vill hreint ekkert með þessa góðu meiningu hafa — þá nóg um það:
hún ver sig, og þarna kemur til smá stympinga sem ekki hafa verri afleiðingar
en þær, að hann rífur af henni fátæklega klútinn sem hún hefur vafið um háls-
inn.
En afleiðingarnar verða aftur tilfinnanlegri og óþægilegri fyrir herrann:
bylmingshögg með útbrunnu, sótugu blysi. Og þó að það sé lítil greifynjuhönd
sem greiðir honum þetta högg, fær hann áhuga á að hefna sín. Eitt andartak
er útlitið svo ískyggilegt, að ungi maðurinn fyrir utan gluggann hraðar sér að
dyrum kaffihússins. En hann þarf ekki nema líta inn um rúðuna í hurðinni til
að sjá að öllu hefur verið borgið. Frú Grossman og vinir hennar hafa róað og
huggað herrann sem svo freklega var misboðið.
Hvað Greifynjunni viðvíkur þá hálfsitur hún á borðinu fyrir framan stúlk-
una. Hún hefur líkasttil spurt hana nokkurra spurninga, því sú síðar nefnda
talar eitthvað, syfjulega, dræmt. Og það sem hún segir getur naumast vakið
nokkurn áhuga hjá rókókóbrúðunni. Helzt er að sjá, að hún líti á þessa mann-
veru fyrir framan sig á sama hátt og barn lítur á eitthvert skrítið og allt annað
en fallegt leikfang. Og hikandi og næstum með klígju lyftir hún hendinni,
strýkur aftur hárlokk sem fallið hefur fram á ennið, stanzar þessa hreyfingu
augnablik og klappar svo kynsystur sinni varlega á kinnina.
Svo rennir hún sér niður af borðinu, stendur nokkur augnablik hugsi, gríp-
ur blys sitt eins og marskálkur grípur stafinn sinn, gefur fyrirskipanir. Drottn-
ing kvöldsins hlýtur nú einu sinni að hafa rétt til að skipa fyrir! Herrarnir
raða sér upp og stinga höndunum í takt í brjóstvasann. Þessi litli hlutur sem
öll hringekja grímuballsins hefur snúizt um er nú aftur dreginn fram. Og
með gírugum fingrum tínir litla greifynjan seðil eftir seðil úr peningaveskj-
um herranna. Betlari er hún þó — yzt sem innst ósvikinn betlari. Það leynir
sér ekki á handlaginu.
Hún leggur seðlabúntið á borðið fyrir framan stúlkuna sem hrifsar það til
sín og stingur því á sig.
Unga manninum sem staðið hefur með höndina á hurðarhúninum liggur allt
í einu mikið á að komast í burtu. Rókókógreifynjan gengur rakleitt til dyr-
anna, opnar þær. Hún skipar stúlkunni að yfirgefa grenið með fína nafninu.
245