Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 34

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
brauðdiskinn líka. Það er nóg fyrir kaffinu, brauð er of mikill munaður.
Stúlkan grípur bollann með annarri hendi — nei, það er ekki hægt — hún
verður að nota báðar. Hann er vissulega ekki svona þungur, en hendurnar
skjálfa. Og meðan þjónninn virðir tortryggnislega fyrir sér þennan hinn aum-
asta allra gesta, tæmir hún bollann í einum, löngum teyg, setur hann frá sér,
stendur upp, fer —
Og aftur fer þama fram svolítið sjónarspil, vanalegt eða óvanalegt. Maríu-
myndin linast ofurlítið í stjarfa sínum, gimsteinumprýdda höndin tekur köku-
diskinn, sinn eigin ó, svo ríkmannlega kökudisk! — og réttir að stúlkunni.
Brosið verður bjartara, hlýrra, meira aðlaðandi. Hún segir líka nokkur orð,
vingjarnleg, hughreystandi. Hún þokar sér til, býður sæti —
En allt þetta hefur önnur áhrif en búast má við. Stúlkan sem hefur stanzað
eina sekúndu í sömu sporum og látið heillast af ríkidæmi kökudisksins nokkr-
ar sekúndur í viðbót lítur nú af steingneistandi hendinni uppá fleginn barm-
inn, á dísætt, rauðmálað brosið, gljáandi augun. Og allt í einu fer um hana
hrollur, hún skelfur frá hvirfli til ilja, fer. Grípur til fótanna — ef hún er þá
svo hress að geta gripið til fótanna.
Þjónninn ypptir öxlum. Frú Grossman setur kökuskálina hægt á sinn stað,
fer aftur að strjúka kettinum, stirðnar upp og verður að mynd útvið auðan
vegg helgidómsins.
Meðan þessu fór fram hefur gatan fengið sinn rétta, biksvarta nætursvip,
sumsstaðar flekkaðan af ofurlitlum gráma. Ljóskerin á Hótel Flore blika yfir
nafnskiltinu, yfir gapandi portinu, yfir hálfupplyftu andliti Ingiríðar. Ingi-
ríður Hversemveraskal, Ingiríður Engin, stúlkan sem ekki þáði köku af frú
Grossman. Ingiríður sveimar úr myrkrinu í annað myrkur. Hin vonlausa,
stefnulausa, viljalausa ganga um villigötur völundarhússins er hafin á ný.
Þetta er ekki göngulag manneskju, þetta er seinagangs hrakningur rekalds á
dimmu vatni. Stúlkan sem hallar aftur höfðinu af þreytu er eins og hún sé
drukknuð. Þegar bjarmi fellur á andlitið frá einhverju Ijóskerinu eða upp-
ljómuðum glugga, sést varla nokkurt lífsmark með því. Augun eru hálflokuð,
munnurinn hálfopinn. Stundum skýtur upp öðru höfði rétt hjá andliti stúlk-
unnar, einhver af skuggum götunnar sem leitar eftir félagsskap við sinn lika.
Fær ekki svar, ekki augnatillit, enginn andlitsdráttur hreyfist. Hverfur aftur í
myrkrið. Og rekaldið sveimar áfram um hringlaga, S-laga og allavega óreglu-
lega rangala völundarhússins.
Sem sagt — aðeins ein mjó gata og bein liggur þangað sem völundarhúsið
224