Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 56

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Og sem nú stúlkukindin er eins og drukknuff í einhverri sljórri furðu og sem
hún stendur á fætur og stígur nokkur óviss spor í áttina til hinna gjafmildu
herra, verður litla greifynjan allt í einu óð af reiði. Hún stappar í gólfið, hún
stanzar með útréttar hendur milli stúlkunnar og herranna, hún bendir á dyrn-
ar.
Á endanum er henni hlýtt. Dyrnar lokast milli betlistúlkunnar og brúðunn-
ar. Við borðið hjá frú Grossman hafa menn aftur tekið kæti sína. Það sem
fyrir kom er gleymt. En greifynjan hinkrar við hitt borðið. Þar liggur einhver
dula, klúturinn sem stúlkan hafði vafið um hálsinn. Greifynjan tekur hann
gætilega með blá gómunum, heldur honum á lofti, starir á hann með svip sem
kannski lýsir andstyggð, kannski ótta. Það er óhrein dula úr fatabúri neyðar-
innar sem hún heldur þannig með varúð milli blá gómanna.
Svo vöðlar hún honum hægt saman í hendinni, býr til úr honum bolta, legg-
ur undir vanga sinn, strýkur með honum vanga sinn, lokar augunum.
Og allt í einu fer hún að gráta, lætur fallast yfir borðið, hrynur saman eins
og illa farin brúða, rókókógreifynjan. Leikbrúða sem hefur bilað.
Hin lífsreynda frú Grossman sem hefur heyrt svo margar stúlkur gráta og
séð svo margar leikbrúður bila flýtir sér henni til hjálpar, leggur hendur
móðurlega á axlir henni.
Það þarf ekki meira til að leikbrúðan hjarni aftur við. Hún víkur snöggt en
ekki með þjósti undan móðurhöndum frú Grossman. Hún leikur aftur sitt hlut-
verk og með ágætum. Hún hneigir sig eins teprulega og aðeins rókókógreif-
ynja getur hneigt sig fyrir frú Grossman. Hún hneigir sig fyrir herrunum.
Hún kyssir á fingur. Einnig í stiganum sem liggur upp í svefnherbergið snýr
hún sér við, brosir og hneigir sig.
í götunni útifyrir, undir einni af hinum daufu luktum völundarhússins,
stendur Axel. Hann stendur og horfir á eftir stúlkumynd sem hægt og hægt
hverfur út í myrkur götunnar. Og vitaskuld heldur hann á peningaveskinu
sínu í hendinni — gæti hann séð betlistúlku, svo líka annarri betlistúlku, án
þess að —? Og gæti hann gert nokkuð annað?
Heilabrot hans fá snöggan enda. Hann heyrir skot.
Og glaumurinn í kringum frú Grossman fær snöggan enda. Maríumyndin
sjálf er býzanskari og stjarfari en nokkru sinni fyrr, en gleymir að brosa.
Og Axel gleymir að brjóta heilann. Hræðslan sópar burt ólmum hugsunum
hans og veikum grunsemdum.
Andlitið storknar og verður gríma úr bronsi og skelfingu.
246