Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 37

VÖLUNDARHÚSIÐ
hvernig svona fallegur og bjartur gluggi getur allt í einu hætt að skína. Nú
kemur herra þjónninn, virðulegur og góður eins og ölmusugjafara sæmir.
Hann réttir henni peninginn og bendir á gluggann til skýringar. Sennilega
segir hann henni líka, að hún eigi að sýna þakklæti sitt með því að hafa sig í
burtu sem skjótast. Og hún hlýðir. En allt í einu stanzar hún, snýr sér við.
Bogalampinn yfir höfði hennar skín beint framan í andlitið þar sem síðustu
leifarnar af þrjózku og sársauka, stolti og reiði blossa upp. Betlistúlkan fleygir
peningnum. Svo dregur úr henni allan mátt, og hún verður viljalaust rekald
eins og áður.
Ungi maðurinn, hressilegi og góðgerðasami, sem heldur að hann hafi þurrk-
að stúlkuandlitið úr minni sínu með því að draga fyrir gluggann og keypt sér
frið þetta kvöld eins og önnur, hann er nú aftur setztur við bridgeborðið, þeg-
ar þjónninn kemur inn og skýrir honum hálf feimnislega frá erindislokum.
En hvað um það? Þetta var eitthvað alveg sérstakt, kannski jafnvel ofurlítið
óþægilegt — að hafa sært betlistúlku sem ekki var eða vildi ekki vera betli-
stúlka. En hvað um það? Spilið getur haldið áfram.
En það er einmitt þetta sem það getur ekki. Að minnsta kosti getur ungi,
viðkvæmi herrann ekki haldið áfram. Þetta rólega, áhyggjulausa kvöld er
kirfilega búið að vera. Hver var hún? Hvaðan kom hún? Hvers vegna stóð
hún einmitt hér? Og hvers vegna þurfti einmitt ég? Hvers leitaði hún, hvað
hugsaði og vildi hún? Og umfram allt — hvert fer hún nú? Hvað bíður henn-
ar nú? Eitthvað voðalegt kannski, og eitthvað sem ég hefði getað afstýrt!
Svona hugsunum er tiltölulega auðvelt að vísa á bug — oftastnær. Þó ekki
alltaf. Fyrir kemur, að snjókúlan vex svo ört og verður að skriðu, að skyn-
semin fær ekkert tóm til að byggja sinn vamargarð. Svo fór hér. Fyrstu mín-
útuna friðar ungi herrann sig með því að yppta öxlum, þá næstu er hann
strax orðinn vonlaus rati í spilunum — og að fimm mínútum liðnum gefst
hann upp. Hann yfirgefur sína óaðfinnanlegu félaga sem brosa og umbera
þetta. Því sérvizka að vissu marki telst ekki brot á góðum sið.
Ungi maðurinn er nú samt sem áður kominn svo langt burt frá öllu vel-
sæmi, að hann spyr strax þann fyrsta sem hann hittir á götunni eftir undar-
legu stúlkunni. Spyr með vaxandi óró. Og á endanum getur lögregluþjónn
sem vitaskuld hefur haft gildar embættisástæður til að fylgjast með ferðum
flækingsstúlkunnar gefið upplýsingar. Leitandinn kemst á sporið og finnur
innan skamms þá sem hann leitar að, já, hnýtur næstum um hana. Hún hefur
vikið inn í skuggalega hliðargötu, setzt á gangstéttarbrúnina, orkar ekki meir.
227