Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 50

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Lítill hlutur, hversdagslegur hlutur, peningaveski. Hann heyrir ekki, hvað
hún segir — ef hún segir þá nokkuð —
Hann sér. Hann sér peningaveskið, starir á það.
Hann sér grímu sem hlær hæðnishlátri, sorglega eða skoplega.
Hann sér svarta hettukápu hverfa út í myrkrið í dyragættinni.
Hann sér skógarguði og vatnadísir hlæja.
Frú Grossman bíður, hálfsofandi, hálfvakandi, augnaráðið brennur mildi-
lega eins og ljós á náttlampa.
Kettirnir sofa.
Við og við hvarflar frú Grossman augum út í eitt hornið i herberginu. Þar
situr hryggur og hryggilegur ungur herra, mannsmynd sem með úrið sitt í
hendinni heyr stríð við jafn ólík geðbrigði og reiði og syfju, hefndarþorsta
og ástúð, gremju og aðdáun, óþolinmæði og drepandi leiða. Þetta er herrann
sem stolið var frá.
Þaðan leita augu frú Grossman títt og gjarna á vissa grímuballsauglýsingu
sem hangir á veggnum. Og frúin góða brosir og lokar augunum á ný, öldung-
is róleg og óbilandi í trú sinni á sigur mannlegrar heimsku. Og jafnvel þótt
ungi herrann æsi sig upp í einhverjar skörulegar, en ósköp þýðingarlausar til-
tektir eða tauti eitthvað ófagurt, þá hefur það engin áhrif á frú Grossman.
Fyrst þegar kettirnir vakna, vaknar frú Grossman. Og kettirnir skjóta upp
kryppu, og frú Grossman skýtur upp kryppu. Þarna er svarta hettukápan kom-
in. Hvað verður nú úr hinni þaulhugsuðu ákæru og skammarræðu unga
mannsins? Jú, hann stendur þarna frammi fyrir hettukápunni og slær um sig
með hattinum sínum, handaburður hans verður æ eymdarlegri og orðin fara
að standa í honum.
Og nú er rænt frá honum hattinum ofan á allt annað, þessum hatti sem hann
hefur notað til að slá um sig með og verið hefur svo að segja bezta vopn hans í
þessu ójafna einvígi. Stúlkan grípur hattinn annarri hendi og með hinni held-
ur hún hátt á loft vissu peningaveski sem hún tæmir í hattinn. Svo setur hún
þennan hatt á höfuð eigandanum. Skellir honum á höfuð hans; Og seðlarnir
fjúka! Þá vaknar frú Grossman til fulls. Ungi herrann skríður á fjórum fótum
og tínir seðla, frú Grossman sömuleiðis. Það er óneitanlega spaugileg sýn. Og
stúlkan hlýtur að fara að hlæja. Þá gleymir ungi herrann seðlunum sínum,
gleymir frú Grossman, gleymir smán og gremju kvöldsins; hann faðmar að
sér hné hennar, dregur hana til sín, kyssir hendur hennar, kjólgopann hennar.
Og stúlkan hlær.
240