Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 43

VÖLUNDARHÚSIÐ
morgunkjólinn hennar, hringa sig saman á milli púðanna í gráum sófanum,
verða eins og grásvört umgerð utanum mjúkan skapnað og málað andlit frú
Grossman. í rauninni mjög svo hýrt og gott andlit. Frú Grossman er eins og
kettirnir — hún malar.
Og ef maður skyldi nú snúa sér við, er strax fengin skýring á ánægjusvipn-
um í skimandi augum frú Grossman. Á veggnum á móti er stór spegill, og fyrir
framan þennan spegil eru þrjár ungar blómarósir að halda sýningu á þokka
sínum og virða hann fyrir sér. Við fyrstu sýn er eins og þokkagyðjurnar sjálf-
ar séu þarna lifandi komnar. En þegar betur er gáð, sést að fegurðin er ekki
laus við flekki: glansinn lætur sumsstaðar ofurlítið á sjá. En frú Grossman á
vin sem lætur sér ekki nægja það eitt að dást að fegurðinni, heldur kann líka
að hjálpa uppá sakirnar. Smávaxinn spilagosi, en fjandans mikill karl, snar-
borulegur rindill, töluvert brot af listamanni, þótt ómögulegt sé að segja í
hverri grein. Svo mikið er víst, að hann er engin vanaleg skraddaralús, fata-
lánari, andlitsfarðameistari eða hárskeri. Hann hefur auga, hann hefur smekk,
hann brennur af áhuga, hann er töframaðurinn sem breytir vofubleikri feg-
urðardís götunnar í blómlega prinsessu, málaða falsprinsessu!
Starf hans er ekki létt, og ef hann væri ekki svona lipur, sniðugur og bráð-
duglegur lítill nagli, mundi hlutverk hans sem fegurðardómari og snyrtimeist-
ari koma honum í marga ldípu. Gyðjurnar þrjár eru nefnilega mjög vanstillt-
ar og öfundsjúkar og rífast innbyrðis um hverskonar hylli, hvert lítið glingur,
hverja litskæra pjötlu. Og verst láta þær, þegar hann loksins lokar gersema-
skríni sínu löngu áður en það er tæmt.
Mestu gersemunum heldur hann eftir, það bezta á að verða handa þeirri
beztu. Hann kann einnig að meta fegurðina, þegar hún er ekki hversdagsleg,
já, hvað helzt einmitt þá. Og það er með vissri andakt, að hann gengur inn í
herbergið þar sem hún bíður, sú sem hann á síðast að reyna snilld sína á. Bíð-
ur hlutlaus, ósnortin, köld eins og vanalega — og þó tilfinningamanneskja,
ein af tegundinni noli-me-tangere. Hann nálgast hana með varúð þar sem hún
situr hálfklædd í glugganum. Athygli hennar beinist að því sem fram fer úti á
götunni — kannski er hún einmitt að horfa á þennan sóðalega götusala með
auglýsingarspjaldið — og hann vill ekki ónáða hana. Þvert á móti, það er hon-
um ómissandi að geta svona óséður virt „efnið“ fyrir sér, um leið og hann
hugleiðir, hvaða mynd hann á að gera úr því sem hann geymir í skríninu og
stúlkukroppnum í glugganum.
Svo hann stendur þá þarna, mælir út kjólefni, beygir sig í þessa áttina,
beygir sig í hina áttina, kíkir eins og listmálari. Og því fleiri og listamannslegri
233