Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 38

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Á naumast mátt í sér til að sýna undrun, hvað þá nokkurn mótþróa, þegar
ungi maðurinn kallar á leiguvagn og hjálpar henni uppí. Hann spyr, hvar hún
eigi heima? Hvergi. Engan samastað? Nei.
Hvert á hann að fara með hana? Á þessum tíma sólarhrings er ekki um
margt að velja. Ungi maðurinn sem heitir Axel og ekki þarf að greina með
ættarnafni — hann er, hvað sem öðru líður, af sómaættinni Nokkur — hann
á auðvitað heimili. Mjög fallegt gargonniére, og þótt herbergin þar séu engan
veginn sérlega íburðarmikil, hljóta þau samt að líta út eins og fínustu stáss-
stofur í augum vesalings sem þangað kemur úr híbýlaþrengslunum í völundar-
húsinu. Svo dýrir og fínir og fallegir munir hljóta að vekja undrun og aðdáun
hjá hálfdauðri manneskju. Þeir vekja líka áhuga Ingiríðar. Hún situr á legu-
bekknum í vinnustofu Axels með kodda við bakið og horfir stóreygð á dýrð-
ina, að vísu gegnum þokublæju þreytunnar og þessa óskiljanlega ævintýris.
Áhugi hennar vekur annan áhuga í ætt við tortryggni hjá gamla húsþjóninum
sem sýslar í stofunni, önnum kafinn og áhyggjufullur. Brátt sendir þó ungi
herrann hann út eftir hressingu handa stúlkunni.
Svo eru þau þá alein saman, hvorki meira alein eða minna alein en fyrr um
kvöldið, þegar glerveggur skildi þau að. Axel tekur af henni hattinn og hjálpar
henni úr tötralegu, litlu kápunni. Og hann gerir meira, hann krýpur niður og
leysir af henni skóna. Hún gerir enga tilraun til að hindra hann, hún lætur allt
fara sem verða vill í þessum ævintýralega draumi. Og spurningum hans svarar
hún ekki öðru en hrista höfuðið og brosa veikt. Hann tekur kuldabláar hend-
ur hennar í sínar og vermir þær.
Og allt í einu eru þau ennþá meira alein saman en rétt áðan. Stórborgin
hefur hætt að vera til, líka völundarhúsið dimma, klúbburinn óaðfinnanlegi,
jafnvel þessi fallegá stofa. Og sá ósýnilegi, en kristalsharði glerveggur sem
skilur sundur tvo heima, hann hefur allt í einu brostið, sundrazt í þúsund
mola, og hvorugt þeirra hefur heyrt svo mikið sem óm af brothljóðinu. Þau
horfa hvort á annað. Og þegar hún dregur til sín hendurnar sem hann hefur
haldið í sínum, þá er það aðeins vegna þess, að hún þarf endilega að snerta
höfuð hans, hárið, ennið, gætilega, næstum hrædd, eins og barn sem snertir í
fyrsta skiptið dásamlega og óvænta gjöf.
Stund sem mælist í sekúndum. Brátt koma dýrindis húsmunir þessarar ríkis-
mannsstofu aftur í ljós, veggirnir rísa á ný, stórborgin gerir vart við sig og
flóttastúlkan frá völdundarhúsinu finnur aftur til einstæðingsskapar síns.
Þjónninn setur fyrir hana bakka, og það hvernig hún hámar í sig matinn
sýnir svo ekki verður um villzt, hvílíkt djúp er staðfest--Það er ekki
228